Humbi fluturimin e saj për të zgjatur romancën gjatë pushimeve në Itali! Historia e dashurisë së Biancas dhe Alessandro: Ne notuam nën yje…

Bëhet fjalë për portin e Riomaggiore, më jugori nga pesë fshatrat piktoresk të peshkimit që përbëjnë rajonin italian Cinque Terre. I ndërtuar në shkëmbinjtë me pamje nga deti Ligurian, Riomaggiore është spektakolar.

“Cinque Terre është ndryshe nga çdo gjë që keni përjetuar,” thotë Bianca për CNN Travel sot. “Është si një ëndërr. Diçka që nuk do ta kuptoni kurrë derisa të jeni atje. Është me të vërtetë një vend që duhet parë.”

Bianca ra në dashuri me bukurinë e zonës sapo mbërriti dhe tani – disi – ajo e kishte gjetur veten duke notuar – pa rroba – me një djalë që sapo kishte takuar. Dy të panjohurit qeshën, spërkasnin njëri-tjetrin me ujin e detit, dhe përqafuan momentin.

“Ne po notonim nën yje,” kujton Bianca. “Ishte një mbrëmje e përsosur e 26 korrikut.”

Ishte 26 korrik 2003, për të qenë të saktë. Bianca ishte një studente kanadeze në mesin e të 20-ave, duke kaluar verën në Itali. Ajo studionte për artet e bukura dhe një bursë nga Instituti Italian i Kulturës i Vankuverit e çoi në Firence – përmbushja e një ëndrre të përjetshme për të vizituar Evropën.

Kur Bianca mbërriti në Firence, ajo po vuante një lidhje të dështuar. Ngadalë dhe me siguri, Italia i kishte fituar zemrën dhe ndihmoi të rindërtonte veten.

“Vazhdova të kalova verën më të pabesueshme, vërtet po gjeja veten”, thotë Bianca.

“Pastaj, tre ditë para se të nisesha për të shkuar në shtëpi, miku im tha, ‘Le të shkojmë në Cinque Terre. Është vendi më romantik ku kam qenë ndonjëherë. Dhe kështu shkuam atje për fundjavë. Dhe brenda disa orësh, e takova atë.’

“Ai”, shoqëruesi i Biankës gjatë notit atë natë, ishte Alessandro Morelli, një 21-vjeçar nga La Spezia, qyteti më i afërt me Cinque Terre, një udhëtim 10-minutësh me tren nga Riomaggiore.

“Kisha një punë të qëndrueshme me kantierin lokal,” thotë Alessandro për CNN Travel. Ishte një punë që të gjithë supozonin se do ta bënte gjatë gjithë jetës së tij – në përgjithësi, jeta e tij ishte e qëndrueshme dhe rutinë në Itali.

Alessandro ishte në Riomaggiore më 26 korrik për festën e ditëlindjes së një shoku. “Plani ishte të mblidheshim në plazh për të festuar dhe shijuar natën e gjatë të verës“- tha Alessandro, duke shtuar se po ecte nëpër fshat me një mik kur ata vendosën të devijojnë përmes një prej bareve në natyrë të ndërtuar te shkëmbinjtë.

Pikërisht në këtë lokal u takuan për herë të parë sytë e Alessandros dhe Biankës. Lidhja që me shikim të parë ishte “e qartë dhe e thjeshtë“, thotë Alessandro. Ai nuk mund të ndalonte së pari Biankën.

“Flokët e kuq – ajo ishte vajza më e bukur që kisha parë ndonjëherë”, kujton Alessandro. Ai i tha shokut të tij se do të shkonte dhe do të fliste me të. Pastaj, Alessandro u ngrit, shkoi te tavolina e Biankës dhe e pyeti nëse mund t’i blinte Biankës dhe shoqes së saj një pije.

Në momentin që Alessandro iu afrua tavolinës së saj, Bianca gjithashtu ndjeu një “lidhje të menjëhershme”.

“Ajo që më bëri përshtypje ishte se ai ishte shumë i sjellshëm. Ai nuk ishte kryelartë”, thotë ajo. “Ai ishte një person i sjellshëm dhe unë mund ta ndjeja këtë.” Bianca e pyeti Alessandron nëse donte të ulej me ta. Më pas, edhe shoku i tij mori një karrige.

“Sapo filluam të flisnim,” thotë Bianca – ata folën në anglisht, pasi italishtja e Biankës nuk ishte e mirë atëherë.

“Pra, ishim ne të katër. Dhe ne biseduam deri vonë në natë,” kujton ajo. “Ne ishim në këtë bar të vogël, ai ekziston ende sot, 20 vjet më vonë – ka pamje nga varkat e vogla në port. Është super piktoresk.”

Grupi qëndroi deri në mbyllje. Më pas ata zbritën në port dhe përshëndetën punonjësit e festës së ditëlindjes. Pikërisht atëherë Alessandro sugjeroi zhytjen në det gjatë natës: “Le të shkojmë të notojmë,” i tha Biankës.

“Unë nuk do të notoj në ato ujëra,” tha Bianca, skeptike. “Ishte shumë e errët, deti i errët dhe uji dhe shkëmbinjtë ndriçoheshin vetëm nga drita e yjeve.”

Por Alessandro e fitoi Biankën dhe në praninë e tij, ajo u ndje e sigurt, e lirë, e lumtur. “Kështu që ne dolëm duke u zhytur i dobët,” kujton Bianca. Ishte një fund i gëzuar i mbrëmjes. Më vonë, në orët e para të mëngjesit, Bianca dhe shoqja e saj u kthyen në dhomën e tyre me qira, të lodhur, por të lumtur.

Disa orë më vonë, dielli rridhte nëpër dritare dhe pati një trokitje në derë.

“Unë thashë: “Çfarë po ndodh? Kush është ai?’” kujton Bianca. Ajo hapi derën paraprakisht dhe aty ishin Alessandro dhe shoku i tij i një nate më parë, duke buzëqeshur.

“Këta djem ishin aty, me shpejtësinë e tyre të ndezur, çantat e tyre, kremrat e diellit dhe thoshin: “Vajza, le të shkojmë në një udhëtim me varkë”.

Ishte 27 korriku – ditëlindja e Biankës. Ajo kishte përmendur rëndësinë e datës një natë më parë dhe Alessandro mendoi se një udhëtim me varkë ishte mënyra e përsosur për të festuar. Miku i Alessandro-s ishte nga Riomaggiore dhe ai kishte një varkë – “një nga varkat e peshkimit që lulëzon në marinë”. Kështu grupi e kaloi ditën duke lundruar rreth fshatrave Cinque Terre, duke admiruar kodrat e gjelbra, shtëpitë e vendosura mes shkëmbinjve, duke bërë banja dielli dhe duke eksploruar. Ishte një ditëlindje magjike.

Bianca dhe Alessandro ishin të pandarë për pjesën tjetër të fundjavës.

“Ne thjesht po jetonim verën tipike italiane. Të shkosh në plazh, të dalësh për pica – të shkosh në shëtitje”, thotë Bianca. “Djemtë thjesht vazhdonin të trokisnin në derën tonë çdo ditë dhe na nxirrnin jashtë. Dhe ne thjesht vazhduam të thoshim po.”

Të katër – Bianca dhe shoqja e saj dhe Alessandro dhe shoku i tij – shkuan mirë.

“Më dukej tepër normale dhe e rehatshme dhe ne të gjithë po kalonim shumë mirë dhe ishte shumë e relaksuar – pothuajse sikur të kishim qenë miq për një kohë të gjatë”, thotë Bianca.

Vendimi për të qëndruar

Bianca dhe shoqja e saj ishin në Riomaggiore vetëm për një fundjavë të gjatë. Javën tjetër, ajo kishte rezervuar një tren në mesnatë për në Romë, i cili do ta çonte në aeroport dhe do ta kthente në Kanada, duke i dhënë fund verës së saj italiane.

Pas tre ditësh me Alessandron, Bianca nuk donte të largohej, por mendoi se nuk kishte zgjidhje tjetër. “Kisha paketuar çantën time. Po largohesha përgjithmonë nga Italia”, thotë ajo.

Para se të nisej për në stacionin e trenit, Bianca doli për një darkë të fundit me Alessandron “tre hapa larg vendit ku u takuam, ndërsa priste trenin të mbërrinte në stacion”. Çanta e Biankës ishte te këmbët e saj. Të gjitha shenjat tregonin se ajo do të largohej. Por as Bianca dhe as Alessandro nuk mund ta pranonin që kjo të ishte lamtumirë.

“Bianca, mos shko,” tha Alessandro, ndërsa erdhi koha që ajo të shkonte në stacion.

“Më duhet ta bëj,” tha Bianca. “Unë kam një punë, kam kolegjin.” Por Bianca nuk po bënte asnjë hap përpara nga vendi. Diçka brenda saj e dinte që ajo nuk duhej të shkonte. Kështu Bianca humbi trenin dhe me të edhe fluturimin e kthimit. Ishte jashtë karakterit, por ishte emocionuese. Ndihej si vendimi i duhur.

Me Alessandron për dore, Bianca u kthye në banesën ku kishte qëndruar ato kohë me pushime dhe e pyeti pronarin nëse mund ta zgjaste më tepër qëndrimin. Në atë kohë Cinque Terre nuk ishte aq i zënë sa është sot, kështu që kjo ishte një kërkesë potencialisht e realizueshme. Pronari, i cili e njihte Alessandron, thjesht i pa ata dhe qeshi dhe duke i rrahur shpatullat ai i dha atij çelësate shtëpisë.

“Ishte një fshat i vogël,” tha Bianca.

Gjatë 10 ditëve të ardhshme, ajo dhe Alessandro u afruan edhe më shumë.

“Ne nuk u përpoqëm shumë ose nuk detyronim asgjë. Ishte krejtësisht e natyrshme dhe ne po kalonim çdo minutë së bashku për një javë”, thotë Bianca. “Madje ai më solli të takoja nënën e tij, Paolën, pothuajse menjëherë. Sapo u ula në kuzhinën e tyre, ajo ishte shumë e ëmbël. Ajo më ushqeu, sigurisht.”

Alessandro gjithashtu mori Biankën në pjesën e pasme të skuterit të tij për xhiro në majë të kodrës rreth Cinque Terre. Ata kaluan ditë të gjata së bashku, duke eksploruar, duke biseduar.

“Më pas mora vendimin që me të vërtetë të largoheha,” thotë Bianca. “Kur u përshëndetëm në stacionin e trenit, unë po qaja. Unë thashë, ‘Nuk do të të shoh më kurrë’. Dhe vërtet besoja se nuk kishte asnjë koncept që do ta shihja përsëri.”

Kthimi në Kanada

Në Kanada, Bianca u fokusua në diplomën e saj. Ajo po shkonte në vitin e fundit të kolegjit dhe qëllimi ishte diplomimi. Megjithëse u përpoq ta largonte Alessandron nga mendja, kjo ishte thuajse e pamundur pasi përpara se të largohej nga Italia, ata kishin shkëmbyer kontaktet.

Edhe pse Bianca mendonte se ata nuk do ta shihnin më njëri-tjetrin, Alessandro ishte i sigurt se ishin bërë për njeeri-tjetrin, kështu që bëri një përpjekje për të qëndruar në kontakt.

“Fillova ta telefonoja dhe flisnim në telefon,” thotë ai, duke shtuar se këto biseda filluan të bëheshin gjithnjë e më të rregullta. Më pas, me ardhjen e Krishtlindjeve Alessandro sugjeroi që Bianca të kthehej në Itali, të qëndronte me të për pushime.

“Unë kisha shkollë dhe nuk kisha para për të shkuar në Itali”- rrëfen Bianca. Në atë moment, Alessandro ndërhyri menjëherë duke thënë: “Kam një punë që paguhem mirë, do ta blej unë biletën e avionit.”

Ideja për të parë sërish Alessandron dhe për t’u kthyer në Itali ishte pothuajse dërrmuese për Biankën. Gjatë muajve të tyre të ndarë, ajo ëndërronte për notin dhe natën në Riomaggiore, për ditët e tyre të gjata duke eksploruar së bashku, mbrëmjet në restorantet buzë shkëmbinjve… Pavarësisht se mund të lëndohej nga kjo marrëdhënie pa të ardhme në distancë, ajo “rrëmbeu” mundësinë dhe vendosi të rikthehet.

“Mirë, po vij,” i tha Bianca Alessandros në telefon.

Kur Bianca u tha miqve të kolegjit planet e saj, ata ishin në mosbesim. Disa nuk besonin se mund të zgjaste. Por njëri prej tyre i tha me bindje: “A të ka blerë një biletë avioni? Atëherë është e sigurt që do të martohesh me të dhe do të kesh fëmijë.”

“Unë nuk mendoj kështu,” tha Bianca. “Por le të shohim.”

Bianca i kaloi pushimet me Alessandron dhe familjen e tij të madhe në La Spezia. Udhëtimi zgjati pak më shumë se një javë, por në kohën kur Bianca po kthehej në Kanada në fillim të vitit 2004, ajo dhe Alessandro kishin një synim: kur Bianca të mbaronte kolegjin, ajo do të kthehej në Itali.

“Pra, ky ishte plani ynë. Gjithçka mbetej për mua ishte që të shkoja në shtëpi, të përfundoja studimet dhe të diplomohesha, “thotë Bianca.

Atë verë, Alessandro erdhi në Kanada për të festuar diplomimin e Biankës dhe për të takuar familjen e saj. Më pas, menjëherë pas diplomimit, Bianca u transferua në Itali. Ishte emocionuese, por pak surreale. Dhe për Biankën, e cila ende nuk fliste shumë italisht, ishte një hap i madh.

Një nga miqtë e Alessandros i tha atij se mendonte që marrëdhënia me Biancan do t’i zgjaste jo më shumë se “dy javë”. Por shumë shpejt vërtetoi se kishte gabuar. Bianca qëndroi një muaj, dy dhe më pas…

“Brenda tre muajve që kemi jetuar së bashku, ne u martuam”, thotë Bianca.

Ishte një vendim disi spontan. “Ne ishim të rinj dhe memecë,” u shpreh ajo, duke qeshur. Por asokohe u ndje si vendimi absolutisht më i drejtë. Bianca dhe Alessandro ishin të dashuruar dhe donin të kalonin jetën së bashku.

Bianca telefonoi prindërit e saj në Kanada për të dhënë lajmin.

“Telefonova familjen time dhe i thashë: ‘Po martohem. Në tre javë. Më vjen shumë keq që po ua bëj këtë sepse është e vështirë të dëgjoni që do të martohem pas tre javësh. Por unë po e bëj”, kujton Bianca.

Familjarët e saj ishin pak të befasuar, por suportues për vendimin që ajo kishte marrë.

“Megjithëse në distance, ne kishim qenë mjaftueshëm kohë bashkë që njerëzit të kuptonin se ishte një marrëdhënie super serioze,” thotë ajo.

“U martuam të premten në bashki, morëm një ditë pushimi nga puna dhe u shfaqëm me rroba që i kishim në trup. Shkova te luleshitësi përballë rrugës dhe mora një tufë lule Gypsophila (të uajtura ndryshe fryma e një foshnjeje) dhe i vura pas flokëve.”

Miku i Alessandros – ai që kishte qenë atje natën që çifti u takua në Riomaggiore – përktheu në shërbimin e dasmës nga italishtja në anglisht për Biankën. Familja e Alessandros gjithashtu mori pjesë dhe në ceremoninë për të ardhmen e tyre.

Jeta në Itali

Bianca dhe Alessandro jetuan dhe punuan në Itali për dy vitet e ardhshme, duke përfshirë një periudhë jetese me nënën e Alessandro-s në shtëpinë e saj. Bianca kishte hezituar të transferohej atje, por jetesa nën një çati e lejoi atë të lidhej vërtet me të dashurit e Alessandros.

“E gjithë familja e tij jetonte atje. Tezja e tij jetonte lart. Xhaxhai i tij jetonte poshtë, ishte shtëpia e familjes që ndërtoi gjyshi. Kjo ishte një përvojë e pabesueshme për dikë si unë, hyrja në gjithë këtë kulturë dhe duke u bërë pjesë e jetës së tij”, thotë Bianca.

Bianca dhe Alessandro kaluan për një periudhë të caktuar kohe për të jetuar në një apartament, vetëm ata të dy. Gjatë kësaj kohe, ata jetuan në momentin “duke shijuar të tashmen”, siç thotë Alessandro.

Por mësuan gjithashtu një mësim që u bë thelbësor për marrëdhënien e tyre, teksa lundruan në dallimet kulturore dhe muajt e parë të jetës martesore.

“Kur je në një lidhje, duhet të tregosh durimin më të thellë”, thotë Alessandro. “Aq më tepër kur dikush është nga një kulturë tjetër.”

“Durim dhe mirëkuptim, ju duhet t’i keni këto dy element në çift gjithsesi,” pranon Bianca. “Kur je në një marrëdhënie me një person të huaj, duhet shumë më tepër dhembshuri dhe mirëkuptim.”/CNN

Top Channel