Shokon mjeku në Gaza: Detyrohem t’i pres këmbën fëmijëve pa anestezi, nxora një fëmijë nga barku i nënës së vdekur

Ai ka treguar eksperiencën e tij në këtë spital, e cila është përtej asaj që një njeri mund të përballojë.

“Ai është djali im, ai që e dua prej 13 vitesh dhe nuk kam askënd tjetër. Të lutem shpëtoje atë. Kjo është lutja që më bëri një baba që kishte djalin e tij tre vjeçar në spital. Djali kishte një dëmtim të rëndë në këmbën e djathtë, përveç shumë copëzave të ngulitura në pjesë të tjera të trupit”, fillon rrëfimin mjeku në Gaza, shkruan Metro.uk.

“E trajtuam menjëherë me solucione në dispozicion, fasha dhe tunika për të ndaluar gjakderdhjen. Në rrethana normale, ne mund të kursejmë një pjesë të këmbës, por aktualisht nuk ka kapacitet në sallat e operacionit, nuk ka burime mjekësore ose furnizime të disponueshme. Prandaj, u mor vendimi për të amputuar këmbën plotësisht mbi gju. Fatkeqësisht, për shkak të mungesës së barnave anestezi, operacioni është kryer me një ilaç të quajtur ketaminë, i cili nuk është i mjaftueshëm për një procedurë të tillë. Si rezultat, pacienti ka mbetur në një farë mase i vetëdijshëm, mund të mos e ketë ndjerë menjëherë dhimbjen, por ai e dinte se çfarë po ndodhte.

Kjo është vetëm një nga pacientët e panumërt të luftës që pashë pas 7 tetorit ndërsa punoja si mjek në Spitalin Indonezian në veri të Gazës. Është një rol nga i cili kohët e fundit më është dashur të largohem duke pasur parasysh bombardimet intensive në rajon, të cilat kanë shkaktuar dëme të konsiderueshme në infrastrukturën në Gaza dhe pacientë të zhvendosur, staf dhe të tjerë që strehohen atje. Por duke punuar si mjek atje kam parë shumë njerëz të plagosur ose vrarë nga bombardimet e pamëshirshme izraelite, ku civilët e pafajshëm po paguajnë çmimin. Ëndrra ime ishte gjithmonë të bëhesha mjek, veçanërisht kardiolog, kështu që isha i lumtur që më jepej një bursë në kuadër të Projektit të Bursave të Katarit për të studiuar mjekësi, me diplomë në kardiologji në Universitetin Al-Azhar në Gaza.

Kur u diplomova në vitin 2021, nuk e kisha imagjinuar kurrë se profesioni do të ishte i tillë. E imagjinoja kujdesin për pacientët e përditshëm, por kurrë nuk e parashikova të luaja një rol kaq kritik. pothuajse si një ushtar që mbron jetën e të lënduarve. Duke u larguar nga shtëpia për në punë çdo ditë, më duhej të lundroja nëpër shumë zona të rrezikshme për të shkuar në spital. Ndonjëherë, zonat nëpër të cilat kalonim bombardoheshin vetëm disa minuta më vonë, një dukuri e shpeshtë.

Në çdo moment, mund të zbuloni se dikush që njihni ose një person i dashur ishte vrarë. Fatmirësisht, kjo nuk më ka ndodhur personalisht. Skenat ishin tepër të ashpra. Fluksi i viktimave ishte i madh dhe shpesh nuk mund të bënim asgjë për ta. Ne mund t’i shpëtonim disa, por të tjerët ishin përtej ndihmës. Personat me gjymtyrë të copëtuar apo të djegur në trup, ndiheshin të pashpresë. Është gjithashtu për shkak se numri i madh i njerëzve që mbërrijnë në spitale ka qenë dërrmues, duke e shtrirë stafin mjekësor në kufijtë e tyre si për sa i përket personelit ashtu edhe shtretërve të disponueshëm.

Për më tepër, ka një mungesë të madhe të furnizimeve mjekësore të nevojshme për procedurat kirurgjikale dhe mjekët duhet të punojnë me minimumin. Unë trajtova një grua të vdekur në muajin e nëntë të shtatzënisë, fetusi i së cilës ishte ende gjallë, puna ime e vetme ishte të shpëtoja foshnjën. Bëra histerotominë në urgjencë, lindi foshnja, bëra reanimim dhe e transferova në repartin e kujdesit intensiv neonatal. Ndjeva një përzierje trishtimi dhe pafuqie.

Kur dikush humbet një dorë, një këmbë ose një person të dashur, qëndrueshmëria e tij është e jashtëzakonshme. Qëndrueshmërisë së tyre përballë një humbjeje të tillë më forcon. Pavarësisht vuajtjeve të tyre, ata këmbëngulin dhe i janë dorëzuar fatit të tyre, gjë që më motivon të vazhdoj të punoj.

Shtëpia ime në qytetin e Gazës është aq afër rrezikut saqë na u desh të transferoheshim në shtëpinë e vjehrrit tim në Rafah. Mirëpo, shtëpia ngjitur me shtëpinë e tyre u godit nga një bombë, por fatmirësisht shpëtuam për mrekulli. Megjithatë, një pjesë e konsiderueshme e shtëpisë është dëmtuar.

Pas kësaj, u kthyem në shtëpinë time në qytetin e Gazës dhe më pas shkuam në shtëpinë e prindërve të mi në Rafah të nesërmen. Duke qenë se nuk po punoj më në Spitalin Indonezian, tani po dal vullnetar në shkollat në Rafah, për të ofruar mbështetje mjekësore për shumë Persona të Zhvendosur Brenda (PZHBV) që kanë nevojë për të.

Ka rreth një milion e gjysmë persona të zhvendosur dhe viktimat më të shumtë në këtë luftë janë civilët, veçanërisht gratë dhe fëmijët. Edhe buka është e vështirë për t’u gjetur, me njerëzit shpesh në gjendje ta marrin atë vetëm një herë në javë, duke qëndruar në radhë që nga ora 2 e mëngjesit, për një bukë. Këto detaje të vogla të jetës së përditshme janë tepër tronditëse.

E vetmja gjë që ne kemi tani është durimi. Unë kam parë një burrë të cilit i ishte prerë këmba nga shpërthimet dhe shumë të tjerë që kanë humbur gjymtyrët, por ata mbeten të duruar. Qëndrueshmëria e tyre është e jashtëzakonshme për mua. Gjithçka që mund të bëjmë është të qëndrojmë të fortë, edhe në mes të gjithë errësirës’, rrëfen mjeku Mohammed Saqer.

Mohammed Saqer është një mjek në Departamentin e Kardiologjisë të Spitalit Indonezian. Ai u bë mjek falë projektit të Bursave të Al Fakhoora në Katar, një iniciativë e Fondacionit Arsimi mbi të gjitha (EAA) që mbështet të rinjtë në mes të fatkeqësive në Palestinë.

Top Channel