Për dekada, toka, ujërat dhe ajri i shqiptarëve ishin lënë në duar të komiteteve dhe agjencive. Pra, në njëlloj harrese të qëllimshme. Vetëm më 2001, përmes ndryshimeve ligjore, kalohet në nivel ministrie.
Përpjekja e parë serioze për mbrojtjen e mjedisit dhe menaxhimin e mbetjeve shënohet më 2002.
Ligji përcaktonte kuadrin e përgjithshëm dhe disa procedura për menaxhimin e mbetjeve, kërkesat themelore për rregullimin e marrëdhënies midis veprimtarisë njerëzore dhe mjedisit, duke siguruar mbrojtjen e mjedisit dhe përbërësve të tij dhe zbatimin e objektivit kushtetues për të pasur një mjedis ekologjikisht të shëndoshë. Në të, për herë të parë gjejmë konceptin e riciklimit.
Teksa importi i mbetjeve të rrezikshme ndalohej, mbetjet jo të rrezikshme mund të importoheshin me miratim qeverie. Ky akt që duhej të ishte në përputhje me direktivat evropiane do të krijonte nevojën e shumë vendimeve dhe do të hapte shumë telashe.
Vetëm një vit pas, një ligj i ri do të rregullonte menaxhimin e mbetjeve të ngurta. Nëpërmjet neneve 8 dhe 26, Ligji 9010, ndaloi importin e çdo lloj mbetjeje (të rrezikshme dhe jo të rrezikshme) për qëllime të tjera përveç përdorimit dhe riciklimit dhe posaçërisht për qëllime të ruajtjes, depozitimit dhe asgjësimit.
Akti i lënë do të përdorej. Përmes një vendimi, Qeveria Nano do të lejonte importimin e mbetjeve për përdorim, përpunim dhe riciklim, në kundërshtim me ligjin 9010.
Top Channel
