Kremtimi i pavarësisë si komedi dhe si dramë

Po kjo është një temë tjetër. Çështja këtu është pse kërkohet një gjë e tillë? Jam i bindur se po ta pyesnim kryeministrin që i nxjerr nga goja këto konkurse përgjatë fjalimeve të tij pa fill logjik në tryezën e qeverisë, përgjigja do të ishte edhe më qesharake se konkursi i sapodështuar.

Ai ka folur deri më sot për një Parlament të ri, për një stadium të ri, për një monument të pavarësisë në Tiranë, për një monument të Ismail Qemalit, për një shqiponjë që tha se i bie për detyrë ta bëjë kryebashkiaku i Tiranës dhe, si gjithmonë, edhe për një monument të krimeve të komunizmit që ka shtatë vjet që e lajmëron.

Të gjitha për 100 vjetorin e pavarësisë. Të gjitha të dështuara pa filluar. Të gjitha në hava për të mbushur ajrin dhe mediat me fjalë që i merr era e të nesërmes kur ajri dhe mediat mbushen me fjalë të tjera, për lajthitë e për hekurudhat ndërkontinentale e me radhë, shty të shtyjmë vagonat e dokrrave e të rrenave ndërkohë që koha shqiptare vritet në zbrazëtinë e propagandës më zvetënuese qeveritare mbi këtë tokë, qyshse komunizmi na la shëndenë.

Vetëm një shtet i idiotizuar deri në pikën ku e ka katandisur paaftësia dhe propaganda idiotizuese e pushtetit errësues të Sali Berishës, mund ta bëjë komik vitin e njëqindtë të pavarësisë së vet. Vetëm një qeveri e territ kulturor mund të ndërmarrë nisma për realizime monumentesh pa menduar minimalisht as për vendin ku do të vendosen e lëri pastaj të tjerat. Vetëm një grup derrash të kënaqun migjenianë, të ulur forcërisht në tryezën e qeverisë së një vendi mund të arrijë deri në kulmin që të mos të çajë kokën për të përpiluar as një kalendar të thjeshtë punësh e ceremonish për të kremtuar pavarësinë e kombit të tij.

Sikur të ngjallnim dot sot Ismail Qemalin e Luigj Gurakuqin, Fan Nolin e Faik Konicën, Gjergj Fishtën e Mehdi Frashërin, Qemal Stafën e Sejfulla Malëshovën, e t’u tregonim ç’bën qeveria në 100 vjetorin e pavarësisë së Shqipërisë së tyre të ëndërruar, është e lehtë ta marrësh me mend se ç’trishtim të tmerrtë do përjetonin.

Edhe dy satrapë si Ahmet Zogu e Enver Hoxha, i pari krejt i pakulturuar e i dyti i kulturuar për së keqi, nuk i bënë prapëseprapë gjërat kaq së prapthi kur ishte puna për të projektuar sheshe, rrugë, ndërtesa me rëndësi, parqe, shtatore e monumente. Ahmeti iu drejtua mjeshtrave italianë dhe bëri histori duke lënë pas shenjën e pashlyeshme të themelive të kryeqytetit europian të Shqipërisë. Po edhe Enveri që e shkatërroi frymën europianizuese të projektit të paraardhësit të vet me duhmën vulgare të estetikës socrealiste, nuk u kuturis kurrë jashtë shinave të metodës së rreptë në gjithçka ndërtoi përmes profesionistësh, për të jetësuar Shqipërinë që kishte në kokë.

Ndërsa kjo e Saliut është një metodë pa metodë, pa mjeshtra të huaj e pa profesionistë vendas, pa kokë e as këmbë njësoj si fjalimet e tij, një zhgarravitje në hapësirë që do të lerë pas karikaturën qesharake të një harbimi pa vizion, pa plan, pa projekt, pa rend gjërash, pa themel e pa çati, tamam si një ndërtim banal pa leje nga ata që zotëria ka aq shumë për zemër.

E mu kështu, si rruga pa rrugë e as stacione drejt festës së pavarësisë, krejt në hava e degë më degë nga fjalimi në fjalim, nga alibia në alibi, nga akuza në akuzë, po katandiset për fat të keq edhe rruga e integrimit në këtë 100 vjetor të pavarësisë. Statusi i kandidatit po e pëson njësoj si parlamenti i ri, si stadiumi i ri, si monumentet që bien pa u ngritur, fol e fol e shko përpara drejt fjalimit tjetër pa bërë asgjë as nga ato që thuhen, e as nga ato që duhen bërë jo e jo, derisa në vjeshtë aplikimi i Shqipërisë të përfundojë si konkursi qesharak për monumentin e Ismail Qemalit.

Një vrimë në ujë dhe një faturë e rëndë që Saliu po e pret pa asnjë gajle, i verbuar siç është nga ankthi i mbajtjes me çdo kusht të një pushteti që nesër s’do t’i duhet as dreqit, kur të mbërrijë dita e pagesës së asaj fature marramendëse për Shqipërinë e zhytur në borxhe e të shterur në potencialet e veta ekonomike të zhvillimit të qëndrueshëm; Për Shqipërinë e mbetur tre herë rresht jashtë Europës si askush më parë, me kredibilitet zero në sytë e Familjes Europiane e me një të përpjetë të madhe paskëtaj përpara për ta bindur të hapë derën për ne atë familje çdo vit e më të lodhur nga projekti i saj i zgjerimit; Për Shqipërinë e ndarë me thikën e injorancës e të përçarjes politike nga ky sundimtar dritëshkurtër, të cilit shumëkush i njohu e kam frikë se do t’i njohë edhe kur të mos jetë më aty ku është kapur thonjsh, meritën e të qenit i zoti për të gënjyer, i aftë për të grabitur, i pamposhtur në ngulmimin për të vjedhur zgjedhjet, për të vrarë protestuesit nën dritaren e zyrës, për t’i ulur gjykatat në gjunjë para pushtetit të tij, për t’i zhgërryer të gjithë me baltën e gjuhës së vet e për t’i tërhequr njerëzit zvarrë në rrugën pa krye të një dasie që ngjan me një mallkim.

Sidoqoftë një gjë është e sigurt: Asgjë s’do jetë më njësoj në Shqipëri kur të largohet nga qendra e skenës së historisë së këtij vendi, ky personazh jashtëhistorik për Europën, për Ballkanin e për vetë Shqipërinë e vitit 2012.

E në këto kushte e vetmja mënyrë për ta kremtuar ditën e pavarësisë, pa e ngrënë tërë turpin e këtij viti me bukën e dështimeve të shkaktuara për hir të pushtetit dëmsjellës e qesharak të këtij personazhi, është që ky njeri të mos jetë më kryeministër kur të gdhihet 28 nëntori e të këndohet himni kombëtar.

Qoftë edhe vetëm kjo, nuk është një arsye e vogël për ta shkulur një orë e më parë që aty, duke bashkuar çdo forcë e çdo votë të mundshme, pa humbur kohë duke menduar se sa ia vlen apo nuk ia vlen bashkimi me këdoqoftë për të qeverisur vitin e ardhshëm.

Me një reformë zgjedhore të minuar haptazi për të përsëritur avazin e vjetër e me një president të zgjedhur për të garantuar jo Shqipërinë po vetveten, ai na ka ftuar të zgjedhim: Ose ta largojmë përpara se sa Shqipëria të hyjë në zgjedhje, ose të presim se si do t’i vjedhë përsëri zgjedhjet e do ta bëjë shkrumb ëndrrën e Shqipërisë Europiane. Kush ka sy le të shikojë e kush ka veshë le të dëgjojë.

Top Channel