Akuzohet për sulm ndaj një producentit, këngëtari Chris Brown del para gjykatës pas lirimit me kusht
Për një arsye të pashpjegueshme, është në kodin gjenetik të diktatorëve që të përpiqen të bëjnë të parealizueshmen të mundur dhe sa më i vogël të jetë vendi që ata drejtojnë, aq më e madhe qëllon të jetë ëndrra pas të cilës ata i rendin, pavarësisht kostove dhe vuajtjeve të pabesueshme të popullit të tyre.
Ndodh kështu me Korenë e Veriut sot, një vend ku tre milionë nga 25 milionë banorët e vendit janë të kërcënuar direkt nga uria, por që shpenzon shuma të pabesueshme për programin e tij bërthamor dhe për të dërguar satelitë në hapësirë.

Më përpara, Shqipëria komuniste gjithashtu shpenzonte resurse të pabesueshme duke “mbjellë” kudo përgjatë vendit qindra mijëra bunkerë.
E njëjta histori vlen edhe me Zambian, një shtet i vogël dhe i varfër i ndodhur në Afrikën sub-sahariane, që në kulmin e Luftës së Ftohtë, vendosi të sfidonte Shtetet e Bashkuara të Amerikës dhe Bashkimin Sovjetik nëpërmjet një programi hapësinor “ambicioz”.

Në vitin 1964, lideri i vendit themeloi programin që do të bënte të mundur një lavdi të përjetshme për vendin, duke bërë që flamuri i Zambias të ishte i pari që do të vendosej në Mars (asokohe, ende njeriu nuk kishte arritur të mbërrinte në Hënë dhe Marsi mbetet i pacënuar edhe sot).

12 austronautë nisën të stërviteshin në mënyrë të përditshme, duke u shndërruar në heronj të vendit, që formoi një ekip shkencëtarësh nga hiçi.

Pjesë e stërvitjes së “sofistikuar” ishte atëherë edhe lëshimi i austronutëve, brenda një fuçie, nga një majë kodre në një të tatëpjetë të gjatë shtatë kilometra, që do t’i ndihmonte ata të përjetonin efektin e mungesës së gravitetit, me të cilin do të përballeshin kur të udhëtonin në planetin Mars.
Siç ishte e parashikueshme, projekti absurd përfundoi në mënyrën më qesharake të mundshme dhe mbi rënojat e atëherë qendrës hapësinore dhe anijeve kozmike që ndërtoheshin, një fotograf spanjoll improvizoi sërisht programin e çmendur hapësinor të Zambias.

Top Channel