Nga Endi Tufa
Në hijen e “Selman Stërmasit”, ku dikur jehonin himnet e fitores për 26 tituj kampionë, sot dëgjohet vetëm heshtja e trishtë e stadiumit bosh.
Klubi i Futbollit Tirana, ai “17 Nëntori” i lavdisë komuniste që u bë simbol i rezistencës dhe madhështisë shqiptare, po kalon një dimër të ftohtë, si asnjëherë më parë.
Me vetëm 7 pikë në 13 javë të edicionit 2024/2025 të Kategorisë Superiore, bardheblutë po notojnë në fund të tabelës, me një mesatare 0.54 pikësh për ndeshje. Është një shifër që nuk të lë të marrësh frymë, një plagë e hapur në zemrën e futbollit bardheblu.
Por a është ky sezoni më i dobëti në historinë e klubit më të madh të Shqipërisë? Një analizë e thellë, me numra të ftohtë dhe emocione të nxehta, na çon drejt një përgjigjeje që dhemb: po, ky sezon për Tiranën po sfidon errësirën e vitit 2016/2017, atë që solli rënien e bardhebluve nga elita për herë të parë në 97 vite ekzistencë.
Le të rikthehemi në atë makth të largët, por ende të freskët në kujtesën e tifozëve. Sezoni 2016/2017 ishte një agoni i vërtetë: 8 fitore, 15 barazime dhe 13 humbje në 36 ndeshje, për një total modest 39 pikësh, me një mesatare 1.09 pikësh për lojë.
Tirana shënoi vetëm 29 gola, duke pësuar 32, me një diferencë golash -3 që reflektonte kaos në fushë. Ishte sezoni i revoltës së brendshme, ku trajnerët ndryshonin si doreza të vjetra dhe golashënuesi më i mirë ishte një mesfushorë si Afrim Taku me 9 gola që u rendit në vendin e gjashtë në klasifikimin e golashënuesve të sezonit.
Por Tirana, edhe në rënie, kishte shpirtin e luftëtarit: ata fituan Kupën e Shqipërisë pak ditë pas degradimit, duke mposhtur Skënderbeun me shifrat 1-3 në finale, një triumf që maskoi, por nuk shëroi plagën. Ishte hera e parë që bardheblutë zbrisnin nga kategoria elitare e futbollit shqiptar, një njollë e zezë që nuk harrohet…
Tani, krahasimi me 2024/2025 është si të vendosësh një plagë të re mbi një të vjetër, ende të hapur. Në 13 ndeshje, Tirana ka vetëm 1 fitore, 4 barazime dhe plot 8 humbje, duke shënuar 9 gola dhe duke pësuar 21, një diferencë negative me -12, më keq se në të njëjtën fazë të sezonit fatal 2016/2017 (ku kishin 22 pikë në 13 ndeshjet e para, me 5 fitore 1 humbje dhe 7 barazime. Mesatarja aktuale e pikëve është pothuajse 1/3-ta e atyre të atij viti të zi, duke e bërë këtë edicion një kandidat të fortë për titullin e “më të dobëtit absolut”.
Nëse e projektojmë ritmin aktual në 36 ndeshje, Tirana do të mbledhë rreth 19 pikë të tjera në fund, një shifër që do ta linte në zonën e degradimit, duke sfiduar edhe rënien e dytë në histori.
Dhe ja pse dhemb më shumë: në 2016/2017, Tirana të paktën kishte shpresa te Kupa, të paktën për një pjesëmarrje në Kupat e Europës, sot, me eliminimin e hershëm dhe formën e ligjshme, duket si një anije pa timon.
Por le të kalojmë më tepër tek fusha, ku emrat dhe numrat tregojnë historinë e vërtetë. Në sezonin 2016/2017, skuadra mbështetej te veteranë si Ilion Lika, Gentia Muça apo Asion Daja dhe Afrim Taku, që gjithsesi kishin probleme të mëdha si ekip të shënonin sepse mungonte një lider golash. Për këtë, në fund ishte Taku me më tepër gola, nga ana tjetër edhe mbrojtja linte për të dëshiruar me një mesatare prej gati 1 gol të pësuar mesatarisht për ndeshje. Ishte një grup i lodhur, me mesatare moshe më tepër se 28 vjeç.
Sot, në sezonin 2024/2025, skuadra aktuale, e udhëhequr nga trajneri i ri Ardian Nuhiju (pas largimit të Miles që filloi sezonin dhe më pas italianin Bordin), ka një fytyrë tjetër: më të re, me mesatare 26.2 vjeç, por po aq të pafuqishme.
Emrat e përbërjes janë thuajse të panjohur, përveç të huajve pjesa tjetër janë djem të akademisë, me 4 gola lojtari më i dalluar, nëse mund të quhet kështu është Tabekou, ndërsa mbrojtja vazhdon të fusë ujë, me 1.69 gola të pësuar mesatarisht për ndeshje, më keq se në sezonin 2016/2017.
Në historinë e gjatë të Tiranës, nga viti i themelimit i 1920-ës deri te 17 Nëntori i diktaturës, ku fituan 4 tituj në vitet ’80 pavarësisht represionit, ky sezon duket si një pikë e zezë e re. Edhe në periudhën e errët të viteve ’90, pas rënies së komunizmit, kur lojtarët iknin jashtë si refugjatë, Tirana arriti të fitojë Kupën në 1993/94 apo 1995/96 me një 1-0 heroik kundër Teutës apo me një 4-3 me penallti me Flamurtarin.
Edhe në 2006/07, pas një vendi të 6-të të turpshëm (më keqi pas 1993-ës), u ringritën me titull. Por sot? Me mbi 3132 pikë të grumbulluara në rreth 2096 ndeshje Superiore, Tirana ka një trashëgimi që nuk meriton këtë situatë. Ky sezon është më i dobëti jo vetëm për numrat, më pak fitore, më pak gola, por për mungesën e shpirtit. Në 2016/2017, të paktën kishte revoltë ndërsa sot, ka vetëm dorëzim.
Pse ka arritur kështu? Arsyet janë si një stuhi: menaxhim i dobët, me ndryshime trajnerësh të shpeshta (tashmë i treti në këtë sezon). Pandemia, lufta për stadiumin dhe emigracioni i talenteve kanë tharë rrënjët. Dhe parashikimi? Me këtë ritëm, degradimi duket i pashmangshëm, një rënie e dytë që do të ishte si të shihje një gjigant të rrëzuar për të dytën herë.
A është ky fundi i Tiranës, apo është një thirrje për ringjallje. Në historikun e futbollit shqiptar, bardheblutë nuk bien lehtë. Le të shpresojmë se ky dimër i errët do të lindë një pranverë të re…për një ndër emrat më të mëdhej dhe të suksesshëm të futbollit shqiptar.
Top Channel
