Kazake nga lindja dhe milaneze nga birësimi, ajo është ndër këngëtaret më të famshme të operas në botë dhe mbrëmë po shijonte ndeshjen midis dy ekipeve të saj: “I ftohti i San Siros mund të jetë problem për zërin, por nuk do ta humbas këtë ndeshje. Sportet tona kombëtare janë të ndryshme, por Kairati është një burim krenarie. Dhe kini kujdes nga Satpaev, është i mrekullueshëm si unë.”
Në San Siro, duke mbajtur dy shalle rreth qafës, nga një për secilin klub, për të mbrojtur zërin e saj të çmuar, një dhuratë nga qielli, nga të ftohtit dhe për t’i afruar të dy botët në Ligën e Kampionëve. Maria Mudryak, një nga sopranot më të vlerësuara në botë, kazake nga lindja dhe milaneze nga birësimi, është një ambasadore kulture midis Italisë dhe Kazakistanit: për askënd më shumë se ajo, Inter-Kairat ishte një ndeshje e veçantë, një përplasje midis ekipeve që ajo gjithmonë i ka mbështetur dhe dashur. Shkurt, Championsi zbuloi dy pjesë të identitetit të kazakesë më të rëndësishme në Itali: Mudryak, hyri në La Scala në moshën nëntë vjeç për të ndjekur një ëndërr shumë të parakohshme, por qyteti i Almatit papritmas e kthen atë te rrënjët dhe ngjyrat e saj të shtëpisë. Në moshën 31 vjeçe, ajo tashmë ka bashkëpunuar me gjigantë si Maestro Riccardo Muti dhe Placido Domingo, dhe ka interpretuar role ikonike si Violetta në La Traviata, Mimì në La Bohème, Liù në Turandot dhe Marguerite në Faust, duke performuar në disa nga skenat më prestigjioze të botës. “Por të luash në San Siro nuk duhet të jetë më pak…” pranon ajo tani, me emocione të konsiderueshme.
Mudryak, por për kë rreh zemra e tij?
“Kam lindur në Kazakistan dhe jam rritur atje deri në moshën nëntë vjeç. Megjithatë, profesionalisht, Italia është atdheu im: jam plotësisht e ndarë, pasi jam emëruar ambasadore kulturore për të dy vendet. Siç them gjithmonë, zemra ime rreh dy herë, si kur zbarkoj në Kazakistan ashtu edhe kur kthehem në Itali.”
Nga perspektiva juaj, çfarë përfaqësonte Inter-Kairat?
“Një burim i madh krenarie. Një lojë shpirti, shumë më tepër sesa futboll, sepse shoh një urë lidhëse midis dy popujve në dukje të largët. Dialogu midis vendeve tona është gjithnjë e më i fortë dhe i bukur, jo vetëm falë politikës, por edhe përmes sportit dhe kulturës. Unë kam lindur në Pavlodar, në veri, por në Kazakistan mbështes Kairat, ekipin e Almatit me një traditë të shkëlqyer dhe një histori të gjatë. Në Milano, megjithatë, u bëra shpejt tifoze e Interit, pjesërisht sepse të gjithë fqinjët e mi ishin tifozë që në moshë të re.”
A ndjetë ndonjë pritshmëri të veçantë në vendin tuaj për këtë sfidë?
“Vazhdoj të marr mesazhe nga njerëz që kishin mbërritur në Milano dhe, siç e dini, Kazakistani nuk është shumë afër… Është një ngjarje e vërtetë; në përgjithësi, të luash në këtë Ligë të Kampionëve është një shenjë përkatësie dhe njohjeje për të gjithë. Në fund, ishin 1,600 tifozë kazakë, një numër i madh.”
Ishit edhe ju?
“Zakonisht, duke pasur parasysh punën time, kujdesem të mos e ekspozoj veten shumë ndaj të ftohtit sepse zërat tanë janë si fiziku i atletëve, por kjo nuk do të më ikte sim undësi padyshim…”
Duke folur për gjendjen fizike, nuk është e lehtë të luash pas një fluturimi tetë-orësh dhe katër orësh.
“Lojtarët po mësohen me udhëtime kaq të gjata në këtë Kupë, por rezultati nuk do të varej nga kjo. Në fund të fundit, është normale edhe për ne këngëtarët: fluturojmë për orë të tëra para se të dalim në skenë; edhe ne jemi atletë.”
A është një premierë në San Siro si një premierë në La Scala?
“Po flasim për teatro të përjetshëm, për magji të njohur në të gjithë botën. Personalisht, debutova në skenën e La Scala me Korin e Fëmijëve në moshën 10 vjeç: një emocion i pabesueshëm që nuk të lë kurrë. Mund ta kuptoj se çfarë ndjenë djemtë e Kairat kundër Interit të madh…”
Në përgjithësi, nga buron pasioni juaj për futbollin?
“Në Kazakistan, luajta dhe u argëtoja, pastaj në Itali pashë se futbolli është si një fe e vërtetë: Më kujtohet një nga shfaqjet e mia të Traviatës në Firence, ku intervali midis aktit të parë dhe të dytë u zgjat sepse publiku po shikonte një ndeshje dhe të gjithë donin të dinin rezultatin! Në vendin tonë, megjithatë, kemi sporte të ndryshme kombëtare, duke filluar me shahun. Disa kampionë të mëdhenj, si boksieri Gennady Golovkin dhe peshëngritësi Ilya Ilin, janë miqt e mi. Dhe të mos harrojmë çiklistin Alexander Vinokurov, një kampion, dhe XDS Astana, ekipin që ai drejton.”
Nëse do t’i tregoje dikujt për vendin tënd, i cili nuk ka qenë kurrë atje, çfarë do t’i thoshe?
Kazakistani është një vend modern, por thellësisht i rrënjosur në traditë: këtu shihni spiritualitet dhe inovacion që nuk përplasen kurrë. Është një kryqëzim midis Evropës dhe Azisë. Natyra është e mrekullueshme dhe e pafundme, me liqene, male, kanione dhe stepa: ne jemi vendi i nëntë më i madh në botë.
Dhe çfarë ka të përbashkët me Italinë?
Kazakistani dhe Italia ndajnë mikpritjen dhe ngrohtësinë njerëzore, në ndjekje të bukurisë dhe qendrën e familjes, vendin ku njerëzit mblidhen dhe gatuajnë. Pjata kombëtare e Kazakistanit është beshbarmak, një lloj lazanje me mish kali. E rekomandoj, edhe pse të paktën në tryezë ndihem plotësisht italian…
Top Channel
