George Hardy, piloti i fundit që luftoi në Evropë në Luftën e Dytë Botërore vdes në moshën 100 vjeçare

Që nga fillimi i vitit 1945, George Hardy, si pilot luftarak “P-51”, mori pjesë në 21 misione luftarake, në moshën vetëm 19 vjeç, duke shoqëruar bombarduesit amerikanë në objektiva në zemër të Gjermanisë naziste, gjatë fazës së fundit dhe më të përgjakshme të luftës.

Duke u nisur nga një aeroport i improvizuar në rajonin e Pulias në Italinë jugore, ai fluturoi mbi brigjet e Adriatikut dhe Jugosllavisë me kolegë të tjerë në “Mustangjet”, për të shoqëruar bombarduesit e rëndë “B-17” dhe “B-24”, të cilët po ngriheshin nga Anglia jugore për të goditur brenda Rajhut të Tretë.

“Ai na lë një trashëgimi guximi, qëndrueshmërie, aftësish dhe këmbënguljeje të jashtëzakonshme përballë racizmit, paragjykimeve dhe të këqijave të tjera”, tha në një deklaratë një zëdhënës i Fondacionit të Ushtarëve të Aviacionit Tuskegee. “Ne jemi përgjithmonë mirënjohës për sakrificën e tij dhe do ta çmojmë kujtimin e tij.”

Pilotët afrikano-amerikanë dalin në pah

Kur Franklin Roosevelt u rizgjodh president i SHBA-së në vitin 1940, ai premtoi t’u lejonte afrikano-amerikanëve të stërviteshin si pilotë luftarakë. Pas sulmit japonez në Pearl Harbor në dhjetor 1941 dhe hyrjes së Amerikës në luftë, nevoja për pilotë luftarakë të gatshëm për luftime u rrit ndjeshëm.

Në atë kohë, Forcat Ajrore nuk ishin një degë e veçantë e forcave të armatosura amerikane, dhe ndërsa dhjetëra qindra të rinj amerikanë u dyndën në bordet e rekrutimit për t’u regjistruar, Marina refuzoi të pranonte afrikano-amerikanët që dëshironin të stërviteshin si pilotë në radhët e saj, bazuar në një rregullore më të vjetër që u kërkonte amerikanëve “me ngjyrë” të ofronin më pak shërbim luftarak në Marinë. E vetmja mundësi për një afrikano-amerikan për të “ndjekur ëndrrën e tij” dhe për t’u bërë pilot luftarak ishte Forca Ajrore e Ushtrisë.

Tuskegee, një qytet në Alabama, SHBA, ishte “Meka” për stërvitjen e të gjithë pilotëve të Forcave Ajrore të Ushtrisë afrikano-amerikane gjatë Luftës së Dytë Botërore. Kushtet e mira të motit të zonës dhe aeroporti ku pilotët afrikano-amerikanë po stërviteshin tashmë për të marrë një licencë civile, ishin arsyet kryesore për zgjedhjen e këtij vendi. Studentët e parë të shkollës filluan stërvitjen në korrik 1941 dhe përfunduan studimet e tyre nëntë muaj më vonë.

Hardy u dërgua atje në vitin 1943 si praktikant pilot i Forcave Ajrore të Ushtrisë, vetëm 17 vjeç, dhe u diplomua në vitin 1944 si toger i dytë – një pilot luftarak me një motor të vetëm. Ai luftoi me Skuadronin e parë të 332-të Luftarak tërësisht afrikano-amerikan, të Flotës së 15-të Ajrore, me bazë në Itali.

Që nga korriku i vitit 1944, amerikanët kishin hedhur në betejë “P-51 Mustang”, një nga avionët luftarakë më të mirë të Luftës së Dytë Botërore, pasi ai mund të fluturonte më shpejt dhe në një rreze më të madhe se çdo avion luftarak i Aleatëve, por jo se reaktivët gjermanë, të cilët u shfaqën shumë vonë në fund të luftës.

Në një intervistë të vitit 2015, Hardy kujtoi se kur mbaronte misioni i shoqërimit të bombarduesve, nëse ai kishte ende mjaftueshëm benzinë ​​në rezervuar, ai zbriste ulët dhe qëllonte me mitraloz çdo kamion ose barkë që gjente përpara tij.

Siç pohon Daniel Holman, i departamentit historik të Forcave Ajrore të SHBA-së, “Pilotët e Tuskegee u përballën me dy armiq, nazistët jashtë vendit dhe racizmin brenda vendit, dhe ata luftuan vërtet që të tjerët të ishin të lirë”.

Pas luftës, Hardy u shkarkua nga ushtria dhe u rikthye në detyrë aktive me Forcat Ajrore të SHBA-së në vitin 1948, duke fluturuar si bashkëpilot në B-29 gjatë Luftës Koreane. Në një mision, një oficer epror e thirri atë nga një fluturim i planifikuar për shkak të ngjyrës së lëkurës së tij. Në atë mision, avioni u rrëzua mbi Korenë e Veriut.

Më vonë gjatë Luftës së Vietnamit, ai do të fluturonte me avionë me dy motorë në operacione natën.

Në total, ai mori pjesë në 136 misione luftarake në tre luftëra të ndryshme.

Top Channel