Çfarë do të ndodhë me Veliajn? Gjokutaj në “Top Story”: Më çudit heshtja e tij, duhet të japë shpjegime 17/09 22:42
Duke e dëgjuar të flasë, është e natyrshme të pyesësh veten se çfarë lidhje ka Beppe Dossena me një botë që shpesh portretizohet si sipërfaqësore, bosh dhe madje e kalbur nga disa. Gjë që, në fund të fundit, nuk është aspak e vërtetë.
Duke rrëfyer të kaluarën e tij, ish-mesfushori i ekipit fitues të kampionatit me Sampdorian tregon disa anekdota shumë të veçanta, madje edhe jashtë futbollit, duke përfshirë sportin, politikën (miqësinë e tij me Craxin) dhe… çështjet sociale. Ai ka qenë trajner i Shqipërisë në vitin 2002, por pas një humbjeje 4-1 në Rusi u largua dhe nuk e përmendi më kurrë Shqipërinë!
Dossena ju keni një angazhim të ri, çfarë është “Ekipi Special”?
“Një organizatë jofitimprurëse, qëllimi i së cilës është të kujdeset për komunitetin e atletëve të të gjitha disiplinave, si aktivë ashtu edhe veçanërisht pas karrierës. Presidenti është Paolo Maldini. E kuptoj që publiku mund të mendojë: ‘Epo mirë, ata janë njerëz që i kanë shpërdoruar paratë e tyre’, por ne po flasim për individë që nuk bëjnë shumë për vendin, por zotërojnë aftësi thelbësore të buta për botën e punës. Sporti nuk mund të jetë vetëm fitimi i një medaljeje.”
Meqë po flasim për medaljet, juve ju vodhën atë më të çmuarën: medaljen e artë të Kupës së Botës ’82. A bëri ndonjëherë Federata ndonjë përpjekje për t’ju siguruar një tjetër?
“Jo, dhe nuk po bëj thirrje. Ka kaluar shumë kohë. Por kjo është jeta ime: edhe kur fitova Kupën e parë të Kombeve të Afrikës U- 20 me Ganën, medalja ime u zhduk. Le të themi se nuk duhet të jetoj me kujtime; historia ime më mëson këtë. Një titull nuk do ta bëjë jetën time më të mirë. Do të kishte qenë e drejtë të ma kthehej në kohën e duhur.”
Megjithatë, në botërorin e Spanjës ju nuk luajtët asnjë minutë. A keni keqardhje?
“Edhe kjo ishte një humbje, si medalja! Dhe si numri 10. Por jo, nuk kam keqardhje: Bearzot kishte hierarkitë e tij dhe tregoi respektin për Causion, duke e acaruar pak Altobellin… Ishte e drejtë kështu.”
Bearzot drejtoi ekipin kombëtar, por ndërkohë ai fitoi edhe titullin historik me Sampdorian në vitin 1991… Si ishte Sampdoria në ato vite?
“Çdo gjë mund të ndodhte në atë dhomë zhveshjeje, por sa herë që arrinim limitin, nuk shkonim përtej kësaj. Nga respekti për një person: Paolo Mantovani. Presidenti më i madh që kam takuar ndonjëherë në jetën time, dikush që gjithmonë të jepte përgjigjen e duhur. Pastaj ishte Vialli, bomberi takticien dhe Mancini strategu… I pari ishte jashtëzakonisht i përgatitur, i dyti kishte instinkte të jashtëzakonshme.”
Cili është kujtimi juaj më i dashur i lidhur me Viallin?
“Një Festival Muzikor i Sanremos: unë dhe ai shkuam për të parë finalen, dhe Pooh fitoi me këngën ‘Uomini soli’. Luca ishte shoqëruesi ideal, madje edhe për një pushim 15-ditor me vela.”
Pastaj lamtumira juaj me dorianët: nga një dopietë e Ligës së Kampionëve në Serie C1 me Perugia-n. Pse?
“I detyrohesha mirënjohje Presidentit Mantovani: E mora atë vendim për të shmangur bërjen barrë. U takuam çdo javë sepse ai nuk donte të më linte të shkoja, por unë doja të vazhdoja të luaja. Mora ofertën e Gaucci-t, dhe kështu vendosa. Qoftë Serie A, B apo C. Gjithmonë kam dashur të ndihem i lirë: dhurata më e rëndësishme pas shëndetit, liria.”
Dhe me të vërtetë, në karrierën ju keni udhëtuar gjysmën e botës: Ganë, Arabi, Paraguai, Shqipëri, Libi, Etiopi…
“Po, por momenti aktual është delikat; mendoj se po i afrohemi një revolucioni të rëndësishëm. Fëmijët e lindur sot nuk do të ishin në gjendje të shijonin një përvojë të ngjashme. Situata politike është komplekse…”
Ju kurrë nuk e keni fshehur pasionin e tuaj për politikën: madje keni edhe një përvojë duke kandiduar për PSI, Craxi…
“Po, por nuk do të kandidoja përsëri. Pata kohë të ndiqja ndryshimin; U diplomova në shkenca politike me fokus në histori, dhe kurrë nuk e fsheha miqësinë time me presidentin Bettino Craxi. Mësimet më të mëdha të historisë, megjithatë, erdhën në dy rastet kur shkova në Hammamet me Cossiga-n dhe me Presidentin e Republikës Tuniziane: Dukesha si një fëmijë në një dyqan lodrash. Por duke vrapuar pas politikës, mora edhe shumë kritika; qëndrimi im madje e bëri trajnerin Bearzot të ashpër me mua: ai donte një atlet të plotë që nuk shprehte interesa të tjera përveç futbollit. Por unë nuk doja ta dija.”
Dossena, si u bëtë mik me Craxi-n?
“Në emisionin ‘La Domenica Sportiva’, Beppe Viola më tha: ‘Ah, ju futbollistët nuk mendoni, ju nuk flisni, madje as nuk votoni’. Kështu që unë u përgjigja, ‘Sigurisht që unë votoj. Votoj Partinë Socialiste: Bettino Craxin’. Pastaj ditën tjetër mora një zarf: ‘Një bluzë dhe një karafil i kuq ku shkruhej se “ia vlejnë një miqësi’. Ma kishte dërguar Craxi dhe më pas u takuam dhe kështu u bëmë miq.”
A është e vërtetë që kur ishit fëmijë driblonit prostitutat në rrugë?
Po. Në Porta Palazzo, në mesnatë. Madje isha më i shpejtë se Usain Bolt. As ai nuk mund të më kishte kapur asokohe. Isha 14 vjeç dhe luaja në ekipin e të rinjve të Torinos. Dilja natën dhe aty kishte edhe… hëm… por unë e kisha mendjen tek topi. Tramvaji më linte larg për 700 metra. Dhe unë nisja vrapin me topin në këmbë: shishe që fluturonin, sherre, gjithçka. Sot, dikush do t’i kishte raportuar nënës dhe babait tim. Dhe nuk mund të flisja për këtë me askënd, sepse në konvikt isha vetëm në dhomën time. Por nuk ishte kurrë një sakrificë. E kisha atë pasion: Shkoja në shtrat dhe mezi prisja të zgjohesha dhe të kthehesha në stërvitje, pa menduar kurrë se do të bëhesha futbollist”.
Si e vlerësoni Sampdorian sot?
“Ata kanë bërë gjithçka gabim vitet e fundit. Shkëmbimi i lojtarëve? Misioni dështoi. Rikthimi në elitë i një klubi të falimentuar? Një tjetër mision dështoi”.
Top Channel
