Nga majat e futbollit italian tek dyert e gjykatës për trukimet e ndeshjeve, legjenda e Atalantës rrëfen gjithçka rreth jetës së tij

Kur luante, dukej sikur kontrollonte gjithçka: fjalëkryqin e topit, gjeometrinë e lojës, madje edhe frymën e erës që ndryshonte fatin e çdo kërcimi të topit. Ishte një “10” i pazakontë, trup si mesfushor shkatërrues, lëvizje prej balerini, një trekuartist dhe sulmues.

Në çdo lëvizje ruante cilësinë më të lakmuar: shkathtësinë. Një karrierë 20-vjeçare nga C2 deri në Serie A, Atalanta si qendër graviteti, fanella blu e Italisë për t’i dhënë krenari kujtimeve. Pastaj një ditë ajo botë u shemb, Doni mbeti i ngatërruar në lakun e sipërfaqësisë, topi u rrokullis aty ku vendimi vjen para procesit.

Dënimi me tre vjet e gjysmë pas operacionit Last Bet mbi bastet sportive në 2011, fundi i karrierës, damka e turpit, shpallja i pafajshëm për shkak të parashkrimit në 2019 dhe jeta e re. Nga ajo kohë ka mbetur një plagë, si vija e zezë që lë uji në mure pas përmbytjes. Sot ky djalosh i vjetër 52-vjeçar ka ndërgjegjen e pastër të atij që mund të shikohet në pasqyrë duke buzëqeshur, sepse e di që pasqyrimi, kur je në paqe me veten, është gjithmonë më i sinqerti.

“Dora poshtë mjekrës, fanella e Atalantës veshur. Me të ndihem si Superman, është numri 27, zgjedhur në nder të Gilles Villeneuve, idhulli që ndiqja kur isha i vogël me babanë tim tifoz i Ferrarit. Sapo kisha shënuar, isha i lumtur me njerëzit e mi”, shprehet Doni.

Si ishte Cristiano fëmijë?

“Isha i dobët. Në moshën 16-vjeçare u rrita papritur 18 centimetra. Babai punonte drejtues në Esso, mamaja amvise, kam një motër. Simpatizoja Romën, aty linda. Më pëlqente Pruzzo sepse ishte nga Crocefieschi, vendlindja e mamasë sime, admiroja Van Basten. U rrita në Verona, më thërrisnin ‘Cricchio’, luaja në një skuadër lagjeje. Isha mjaft i mirë në basket, i dashuruar pas tenisit. Tenisi më ndihmoi pas periudhës së errët, jam kategori 3.1. Kam adhurim për Federer. E ke parasysh përsosmërinë? Pikërisht ai”, thotë legjenda e Atalantws.

Cila ishte pika e kthesës në karrierën tuaj?
“Takimi me Sergio Buso, një person i veçantë. Stërviste të rinjtë e Modenës, pa tek unë cilësi që as vetë nuk i dija. Nuk isha i predestinuar. Kisha dështuar te Primavera e Veronës dhe Bolonjës, Buso më hapi një horizont të ri”, përgjigjet Doni.

Çfarë lojtari ishte?
“Një numër 10 jo tipik, herë trekuartist, herë qendërsulmues lëvizës, herë mesfushor i majtë. Vrapoja shumë, isha i qëndrueshëm. Në Pistoia më thërrisnin Princ, në Bologna Ulivieri më pagëzoi “Anatrone”. Dhe kisha nuhatjen për gol (Doni është golashënuesi më i mirë në historinë e Atalantës me 112 gola). Isha një sulmues i fshehur, atë rol ma dha Vavassori tek Atalanta, i detyrohem shumë”, shprehet ai.

Debutimi në Kombëtare erdhi në moshën 28-vjeçare.
“Më deshi Trapattoni, në fund të 2001-shit, gjashtë muaj më vonë isha në Botërorin Kore-Japoni, titullar në dy ndeshjet e para, kundër Ekuadorit dhe Kroacisë, ishte si një ëndërr. Vija nga një sezon i jashtëzakonshëm, mbyllur me 16 gola në kampionat, por edhe nga një dëmtim. Çfarë miti, Trapattoni. Të bënte të ndiheshe kampion”, tregon me emocion Doni.

A ju mungoi një ekip i madh?
“Jo, asnjë pendim. Mund të shkoja te Juventusi, por Atalanta kërkoi shumë dhe në fund isha i lumtur, doja të rrija në Bergamo. Pastaj Roma, Spalletti më donte si zëvendësues të Tottit, më telefononte Pradé dhe më vendoste himnin e Champions: ‘Të pëlqen?’. Isha 34 vjeç dhe iu përgjigja: ‘Faleminderit, por jo, mbetem tek Atalanta'”.

Cili ka qenë shoku më i fortë i skuadrës?
“Pa dyshim Morfeo. Një fenomen, me topin fliste një gjuhë të mrekullueshme”.

Çështja e basteve, për çfarë e dënoni veten?

“Thonë që koha është zotëri, në fillim je aq i zemëruar sa nuk e beson, por më pas zbulon që është e vërtetë. Më vunë një etiketë, por nuk ishte e imja. Karabinierët në agim në shtëpi, pesë ditë burg, faqet e para të gazetave. U shemb gjithçka, u bëra kurban, sot e di çfarë do të thotë të përfundosh në makinën e baltës. Dola i traumatizuar, por ajo që nuk të vret të forcon, apo jo? Për fanellën e Atalantës dhashë gjithçka, dhe megjithatë gjithçka u kthye kundër meje. Sot në Bergamo njerëzit më duan, kjo është ajo që mbetet. U dënova për dy ndeshje: Crotone-Atalanta, ku shënova një gol spektakolar, dhe Atalanta-Piacenza, e dija që ata të Piaçenzës shisnin ndeshjet, e pranova, kaq, isha budalla”, tregon Doni.

Çfarë keni mësuar?
“U bëra një njeri më i mirë. Kam bërë shumë budallallëqe, rreziku është që në fund të të pëlqejë, por i përvesha mëngët dhe sot jam sipërmarrës. Kam një restorant dhe lokale të tjera në Majorka, u rritëm me kalimin e viteve duke u fokusuar tek cilësia. Jam shumë krenar për këtë.

Në Bergamo hapa një qendër sportive, ’27padel’, e ndërtuar nga një ish-konvikt. Padel krijon komunitet, aty vijnë shumë miq ish-futbollistë. Jam tifoz i Atalantës, ndjek gjithçka, por me distancën e duhur. Kam një vajzë 22-vjeçare dhe një djalë 12-vjeçar që luan futboll, idhulli i tij është Papu Gomez. Ai lindi kur unë nuk shihja dritë, më shpëtoi. Jo, nuk i tregoj golat e mi, do ta gjejë rrugën e vet, shpresoj vetëm që të jetë i lumtur”, përfundoi bomberi italian.

Top Channel