Vijojnë homazhet për Pippo Baudon/ Nga Amadeus tek Michele Placido, rreth tetë mijë persona nderojnë ikonën e televizionit italian

Një varg i pandërprerë miqsh, të afërmish, kolegësh dhe admiruesish i bënë homazhe arkivolit të prezantuesit të famshëm televiziv – me foto, video dhe kujtime të një jete dhe karriere rekord thyese,  e cila vazhdon edhe sot në faltoren e ngritur nga RAI dhe familja Baudo, shkruan Corriere.

Që nga orët e para të mëngjesit të sotëm, një radhë e gjatë njerëzish është formuar midis hyrjes së teatrit “Delle Vittorie” dhe Viale Mazzini.

Shumë njerëz kanë pritur hapjen e kishëzës funerale, ku vajza e prezantuesit, Tiziana dhe bashkëpunëtorët e tij më të ngushtë ishin aty për t’i mirëpritur. Ndër të parët që mbërritën ishte Piero Chiambretti.

“Gjithmonë thuhet se më të mirët vdesin, ndonjëherë si klishe. Në këtë rast, shprehja është absolutisht e saktë. Pippo Baudon nuk e rishpiku televizioni italian, ai e shpiku atë”.

“Ai konsiderohej konservator, por unë, duke e njohur në skenë dhe duke performuar në Festivalin e Sanremos me të, mendoj se ai ishte në të vërtetë një revolucionar . Ai ishte një njeri i aftë të merrte përsipër përgjegjësitë e tij edhe në kohë të vështira, gjithmonë një zotëri. Tani nuk shoh një trashëgimtar të Super Pippos. Ishte një goditje e rëndë për mua të vija këtu këtë mëngjes. Teatro Delle Vittorie duhet të mbajë emrin e tij”.

Amadeus ishte gjithashtu ndër të parët që i bëri homazh këtë mëngjes.

“E njoh Pippon prej shumë vitesh, madje kam pasur nderin ta kem të ftuar në disa shfaqje ose ta kem vizituar. Përpara pesë Festivaleve të mia, në një restorant jo shumë larg këtu, ai më ftoi të ulesha në tryezën e tij: Nuk do t’i harroj kurrë të gjitha këshillat që më dha. Tha: ‘Duhet të bësh Sanremo, nëse të kërkojnë ndonjëherë, duhet ta bësh këtë’ dhe renditi një sërë gjërash, që nga ajo ditë e tutje janë ngulitur në mendjen time si urdhrërime për t’u ndjekur: i pari prej tyre ishte të bëja gjëra me pasion, dashuri dhe respekt për njerëzit në shtëpi. Respekti është themelor, përtej këshillave praktike për ngritjen e një Festivali apo ndonjë shfaqjeje tjetër.” Amadeus shtoi më pas: “Është e vështirë të bësh llojin e televizionit që bënim dikur. Kjo nuk do të thotë që dikush nuk mund të përpiqet ta bëjë sot.” Dhe ai shtoi: “Duke folur për Fiorello-n , është e qartë se Rosario është dikush që mund të bëjë shfaqje variete. Nëse mendojmë për shfaqjet e shkëlqyera variete në Rai, ai është i vetmi emër që, sipas mendimit tim, mund ta bëjë këtë. Por Pippo nuk ka trashëgimtarë .”

Ndërkohë, këtë mëngjes Heather Parisi postoi një video private të papublikuar në rrjetet sociale, të filmuar në vitin 2008, në të cilën Pippo Baudo rrëfeu: “Jam i shqetësuar për idenë e të mos qenit më këtu , të zhdukjes, të mos lënit gjurmë, të mos bëhesh një lule, një palmë. Do të ishte e bukur. Si do të doja të kthehesha? Si një flutur, një flutur shumëngjyrëshe. Por për fat të keq flutura jeton për një kohë shumë të shkurtër. Po sikur të mos kisha qenë prezantues? Do të doja të isha dirigjent orkestre.

“Shtatëmbëdhjetë vjet më parë, në qetësinë e shtëpisë, më dhe një moment që e mbaj të shtrenjtë”, shkruan Parisi në postimin që shoqëron intervistën video. “‘Do të doja të më jepje një dhuratë’, the me atë buzëqeshje magjepsëse. ‘Çfarë dhurate?’ Pyeta me kuriozitet. Dhe ti, me zërin e ngrohtë të dikujt që di t’i flasë shpirtit: ‘Ruaje për një ditë shumë, shumë të gjatë…’ Tani ajo ditë ka mbërritur. “Ato fjalë, Pippo,” shton Parisi, “janë bërë një premtim. Premtimi im për ty. Sot, ndërsa bota të thotë lamtumirë, unë ndiej vetëm një lamtumirë. Sepse diçka kaq e ndritshme nuk mund të zbehet: do të kthehet, në një përqafim, në një të qeshur, në një perde që hapet përsëri.  Mirupafshim, Pippo .”

Në fragmentin që postoi në rrjetet sociale, Baudo pranoi gjithashtu se ajo që e frikësonte ishte “kjo botë sot”.

“Më shqetëson fakti që njeriu nuk e respekton më njeriun. Tani jemi në një gjendje të vazhdueshme lufte. Ka grindje kudo, një lloj urrejtjeje të një njeriu kundër një tjetri. Ekziston një ekonomi botërore që është jashtëzakonisht e pasur. Nuk mund të mos mendosh për ata që nuk kanë. Për më tepër, këto botë, një ditë, kur ta kuptojnë këtë, do të bëhen të egra ndaj atyre që ua mohuan gëzimin e jetës. Po, të hidhura, të hidhura. Dhe kanë të drejtë, kanë të drejtë të hakmerren. Dua të them, nuk jemi të befasuar. Por si erdhi ky agresion? Sigurisht që i mbajtëm robër”, tha Baudo në bisedën e tij me Heather Parisi.

Midis miqve që vizituan kishën e funeralit këtë mëngjes ishte Michele Placido.

“Mbi të gjitha mbaj mend butësinë e tij”, tha ai.

Regjisori hapi sirtarin e kujtimeve: “Pas suksesit të Romanzo Criminale, ai me entuziazëm më propozoi që unë të isha bashkëprodhues i Mastro Don Gesualdo të Vergas, një projekt për të cilin ai interesohej shumë”, tha ai.

“Dhe më kujtohet telefonata e fundit me të në janar. Ai më telefonoi kur mësoi se do të drejtoja serialin mbi Rosario Livatino për Rai, të porositur nga Papa Françesku . Ai ishte kurioz të dinte se çfarë më kishte thënë Papa dhe i lumtur që unë do të drejtoja. Ai ishte shumë i lumtur me suksesin e La Piovra”.

“Baudo ishte mbreti i televizionit, ai ishte diçka më shumë. Festivali Pas me të ishte një mënyrë për t’u rikthyer dhe për të qenë e vetëdijshme për veten time, për të kuptuar se kush kisha qenë dhe kush mund të isha përsëri”.

Kjo është ajo që tha Ambra Angiolini ndërsa po largohej nga funerali.

“Kujtimi që kam për Baudon është se si ta bëja këtë punë”, shtoi aktorja.

“Ai ishte një nga të parët që u interesua vërtet për mënyrën se si isha unë përpara se të fliste për punën. Unë e mbaj dorën e tij mbi shpatullën time; është një dhuratë e bukur që më dha”, përfundoi ajo.

Për Giorgio Panariello-n, Pippo Baudo është “shenjtori mbrojtës i larmisë. Fatkeqësisht, larmia po zhduket disi dhe duhet të rivlerësohet sepse, sipas mendimit tim, është një formë argëtimi që e zotërojmë”.

Ai e tha këtë ndërsa mbërriti në Teatro Delle Vittorie me Marco Masini-n.

“Shpresoj që ky largim nga jeta të ketë hedhur dritë mbi larminë, e cila po zhduket ngadalë”, shtoi ai.

Nga ana tjetër, Marco Masini kujtoi se pa Baudon, “‘ Vaffanculo ’ nuk do të ishte publikuar kurrë.

“Ai ishte i pari që e miratoi dhe për këtë më dha mundësinë ta publikoja për të gjithë, dhe për këtë do ta falënderoj gjithmonë. Një guxim i madh që ndoshta u mungon këngëve sot. Ai sigurisht e kuptoi se kohërat po ndryshonin, si në aspektin e vetë evolucionit muzikor, ashtu edhe në aspektin e tregut, sistemit dhe përhapjes”, vazhdoi Masini.

“Ai kishte parashikuar kalimin nga analogu në dixhital. Kjo do të thotë të kesh një vizion 360 gradë për atë që ishte e  kaluara , çfarë është e tashmja dhe çfarë do të jetë e ardhmja”.

Top Channel