“Babai im vrau nënën tim”, rrëfimi i ish-yllit të Napolit: E fala, e vizitoja në burg derisa u vetëvra

Ish-futbollist e tani drejtues, kryeskaut i Udineses (“klub të cilit i jam mirënjohës që më deshën në një moment të vështirë të jetës sime”), sulmues që fitoi dy kampionate me Napolin, që gjithmonë ka pasur një mendim për Franco Baresin (“Kampion i vërtetë, i jam pranë”), që ka shënuar shumë gola dhe ka mbushur faqet e revistave të thashethemeve.

Një fëmijë që ka qarë shumë, një burrë që ka falur krimin më të rëndë. Dhe ka arritur ta tregojë, e ka shkruar gjithçka në një libër (“Fati i një bomber-i”) dhe tani po lufton kundër femicidit dhe dhunës në familje, në mënyrë që të mos vriten më gra si nëna e tij dhe të mos ketë më jetimë si ai.

Prej një viti e gjysmë, ai po jeton këtë jetë të re si zëdhënës për ata që nuk kanë zë, duke sensibilizuar mbi një temë që, për fat të keq, është ende shumë aktuale dhe që i ka shënuar jetën që 50 vjet më parë; e gjitha duke nisur nga historia e tij, “ajo e një fëmije që pa nënën e tij të vritej nga babai me sëpatë”.

Çfarë do të thotë ta kesh treguar atë tmerr?

“Që nga ajo kohë ndihem më mirë. Më telefonoi shoqata Telefono Donna, dhe që nga ai moment kam takuar shumë gra që jetojnë nën mbrojtje, dhe kjo më ka prekur thellë. Kisha dëshirë të nxirrja në dritë historinë time, që njerëzit të njohin situatat e dhunës, që gratë të denoncojnë, të mbrohen nëse përjetojnë dhunë dhe që jetimët të kenë fatin që pati Andrea Carnevale”.

Po a e keni falur ju babain tuaj? Nëse mund të flasim për falje.

“Po, shkoja gjithmonë ta vizitoja në burg. Doja të shihja si ishte, nëse po përmirësohej. Në familje nuk është folur kurrë për këtë, as për babain që u vetëvra para syve të mi sepse më kishte sulmuar brutalisht. Mund të kishte ndodhur një tragjedi tjetër nëse nuk do të ishte vëllai im… Dhimbja ishte e tmerrshme, por zemra ime ishte më e madhe. Kisha një baba të sëmurë. Flasim për 50 vjet më parë, nuk kishte mjetet apo mjekësinë që ka sot, por gjithsesi diçka mund të bëhej. Shenjat ishin çdo natë”.

Në telefon Carnevale kalon nga një temë në një kujtim tjetër, i lehtë pavarësisht barrës së rëndë. Zëdhënës i një beteje të madhe dhe njëkohësisht i dashuruar me futbollin. Gjithmonë. Futbolli i verës e sheh protagonist dhe spektator, dhe kur flet për Serinë A ka pak dyshime: “Vetëm Napoli është forcuar vërtet. Është bërë kryeqyteti i futbollit”.

Goditja më e mirë?

“Që mbajtën Conten. Napoli të përfshin dhe ai është infektuar nga kjo dashuri për të qëndruar”.

Çfarë shije ka të fitosh në Napoli?

“Spektakolare. Hakmarrje, fitore, rivalitete. Dhe pastaj magjia e Diegos…”.

Maradona, miku juaj i madh.

“Gjeni. Dhurata më e bukur që më ka ndodhur. Një ditë luanim kundër Ascolit, ishim të parët, tifozët po fishkëllenin. Po vuaja shumë, ai më erdhi afër dhe më tha ‘tani do shënosh’. Një trokitje në shpatull dhe iku. Shënova gol, i çova në djall tifozët që na fishkëllenin, pastaj kërkova falje. Dhe fituam”.

A ka një vend në Napoli që ju lidh me kujtime të veçanta me Maradonën?

“Të jem i sinqertë? Diskotekat. Një herë ishim duke pirë në një piano bar në orën 2:30 të natës, dhe një djalë i thotë çfarë bën këtu në këtë orë. Ai, prerë: ‘Shiko punët e tua’. Kur nuk ishte në fushë, askush nuk duhej t’i thoshte çfarë të bënte.”

Edhe ju më pas keni përfunduar në faqet e thashethemeve.

“Dhe e kam jetuar në mënyrë të jashtëzakonshme. Isha një djalë i pashëm dhe mora edhe atë pjesë të jetës që më pëlqente shumë.”

Mendoni sikur në ato kohë të kishin ekzistuar rrjetet sociale…

“Ndoshta do të kisha pasur ndonjë mundësi më shumë (qesh).”

Ju dhe Paola Perego ishit çifti perfekt për revistat.

“Kam qenë me një grua të botës së spektaklit dhe kam pasur dy fëmijë të jashtëzakonshëm me të. Për mua ka qenë diçka e bukur, nuk mund të hedh baltë mbi një histori dashurie që e kam dashur dhe ku jemi dashur shumë.”

Çfarë babai jeni për fëmijët tuaj?

“I dashur dhe plot dashuri, jo shumë i mirë në komunikim por po përmirësohem. Fatkeqësisht askush nuk ma ka mësuar këtë.”

Të kthehemi te futbolli, nga Napoli në Romë: si e vlerësoni Gasperinin?

“Më pëlqen jashtë mase. Fantastik te Atalanta: na ka treguar ndoshta futbollin më të bukur të 4-5 viteve të fundit.”

Po të mund të zgjidhnit, do shkonit në darkë me të apo me Conten?

“Nuk zgjedh. Rezervoj një tavolinë për tre veta.”

Çfarë kujtimesh keni nga Roma?

“Sa bukur ishte të arrija atje: doja të shkoja dhe presidenti Viola më donte shumë. Por pastaj ndodhi ai episodi i dopingut për një budallallëk timin dhe mora mbi vete të gjitha përgjegjësitë me një pezullim prej një viti. Pësova pak a shumë fatin e Sinner-it; të dënuar për një zero pikë diçka përqindje.”

Kombëtarja: kënaqësi apo peng?

“Një peng që nuk arrij ta heq nga shpirti. U përgatita mirë për Botëror, por kundër Austrisë më erdhën disa raste të lehta dhe në fund vendin tim e mori miku im Schillaci. Ma mori vendin, por e kishte merituar atë Botëror. Ajo ‘vaffanculo’ që i bëra Vicinit më përndjek akoma.”

Kur shikoni pas, çfarë shihni?

“Shumë më thonë që mund të kisha bërë më shumë. Dhe u përgjigjem që jam dakord, por unë si fëmijë kurrë nuk do ta kisha menduar se do të luaja me Zico-n dhe Maradonën. E konsideroj veten një djalë me fat. Jeta ime në futboll ka qenë sukses dhe shpagim. Tani jam një njeri më i mirë dhe në paqe me veten time.”

Top Channel