24 orët e fundit në Gaza/ Nis pushtimi, reagon Netanyahu! Zbardhen kushtet për armëpushim. Statistikat tregojnë se 83% e të vrarëve janë civilë 21/08 22:50
Në vitin 2023, Edi Rama tregoi një shaka sarkastike për udhëheqësin rus Vladimir Putin në Këshillin e Sigurimit të OKB-së dhe në këtë mënyrë e heshtte përfaqësuesin rus.
“Rama e do vetëpromovimin. Në një samit të krerëve të shteteve dhe qeverive evropiane në maj të këtij viti, ai ra në mënyrë teatrale në gjunjë para kryeministres italiane Meloni. Bashkë me të, ai vendosi vitin e kaluar të krijonte qendra pritjeje për azil në Shqipëri – dhe kështu jashtë BE-së – për njerëzit që kishin ikur me anije përmes Detit Mesdhe drejt Italisë”, shkruan gazetari i “Zeit”, Stefan Willeke.
Zyra juaj është e mbushur me vizatime, piktura dhe skulptura. A keni vizatuar si fëmijë?
Po, që kur isha tre vjeç, dhe nuk kam ndaluar kurrë. Vizatimi dhe piktura kanë qenë pjesë e jetës sime për aq kohë sa mbaj mend.
Një artist në krye të një qeverie: Dikur e quajtët “humori i universit” që ju, nga të gjithë njerëzit, u bëtë kryeministër.
Humor absolut i universit. Më parë, nuk mund ta kisha imagjinuar kurrë të hyja në një zyrë, e lëre më të punoja atje. Zyra e parë qeveritare që hyra ndonjëherë ishte zyra e Ministrit të Kulturës të Shqipërisë. Unë isha Ministër i Kulturës.
Pse kjo neveri ndaj zyrave?
Në sytë e mi, zyrat në atë kohë përfaqësonin shtetin, i cili shtypte popullin e tij. Unë kurrë nuk do të kisha vënë këmbë në një administratë shtetërore, kurrë.
A ka mbetur diçka nga ajo urrejtje sot?
Sigurisht që jo. Unë u rrita nën një regjim që i mbante peng njerëzit e tij. Shërbëtorët e këtij regjimi punonin në zyra.
Nuk kishit kurrë ndërmend të hynit në politikë?
Unë luftova kundër kufijve të ngushtë të imponuar në jetën time artistike, dhe kështu Akademia e Arteve në Tiranë u bë bastioni im i parë kundër regjimit. Por gjithmonë mendoja dhe thashë se politika nuk ishte puna ime. Kurrë nuk mendova se politika një ditë do të më merrte rob. Doja të jetoja një jetë të pavarur dhe të lirë.
Si artist nën komunizëm, përjetova të kundërtën e lirisë që gjithmonë kisha dëshiruar. Qielli në një pikturë duhej të ishte blu, jo i kuq ose i verdhë. Lëkura e një personi duhej të ishte me ngjyrën e lëkurës. Një karrige nuk mund të dukej si elefant. Kjo mendjengushtësi formësoi imazhin tim shumë negativ për politikanët në atë kohë dhe nxiti luftëtarin antikomunist tek unë.
Top Channel
