Në rrëzë të fshatit Gjonçaj në Fier, aty ku nis një prej fushave më pjellore të Myzeqesë, është ngritur një prej veprave më të mëdha vaditëse që devijon ujin e lumit Vjosa.
I ndërtuar në vitin 1956 nga ish të burgosur politikë, kanali vaditës Vjosë-Levan -Fier, ushqen me ujë rreth 20 mijë hektarë të kësaj zone.
Me një gjatësi prej 31 km dhe 6 porta, ai i merr Vjosës, plot 2.3 mln m3 ujë në vit dhe çan mes për mes fushat e një sërë fshatrash, të cilët mbijetojnë vetëm falë bujqësisë.
I konsideruar lumi i fundit i egër në Europë, shpallja e Vjosës park kombëtar në vitin 2023 ka vënë në pikëpyetje të ardhmen e kësaj zone dhe rrezikon të ndezë një konflikt të ashpër social.
Statusi i mbrojtjes strikte që tashmë gëzon Vjosa, e ndalon në mënyrë kategorike devijimin e ujit, pasi një park lumor nuk ka kuptin nëse i cënon prurjet. Qoftë ky, edhe për nevoja kaq jetike siç është vaditja.
Si pasojë e këtij statusi të ri, plani i menaxhimit që ofron instrumentat ligjor për mbrojtjen e kësaj pasurie të madhe si Vjosa, sugjeron që ky kanal të mbyllet brenda 15 viteve të ardhshme. Banorët e zonës, të cilët e kanë të lidhur jetën me lumin dhe bujqësinë, thonë se nëse iu merret uji, atyre u pritet burimi i jetesës.
‘Nëse na merret uji, kjo do të thotë vdekje për ne’-u shpreh banori.
Sipas fermerëve, e vetmja mënyrë për të mbijetuar është marrja e ujit nga Vjosa, pasi zona nuk ka burime të tjera ujore.
Top Channel
