E shtuna për plazh! Parashikimi i motit për ditën e sotme 14/06 07:10
Është e pamundur t’i rezistosh thirrjes së Kombëtares: ish-trajneri i Romës do të bëhet trajner i Italisë, por do të mbetet edhe këshilltar personal i familjes Friedkin.
Me Claudio Ranierin mund të flasësh vërtet për gjithçka. Gjithmonë dhe pa filtra, sepse – në një botë shpesh të zakonshme – ai ka zgjedhur të tregojë dhe të lejojë të tregohet pa filtra. Me entuziazmin e tij, me të qeshurën e tij klasike, me sytë që i ngushtohen derisa bëhen si të çara. Ashtu bëri edhe tre vjet më parë, në skenën e Festivalit të Trentos, duke kujtuar hapat e një karriere të mrekullueshme – për rezultatet dhe stilin – e cila megjithatë nuk ishte përfunduar ende. Duke folur për Cagliarin (“mamaja”), për Romën (“gruaja”), ndoshta duke imagjinuar se do të kthehej aty ku kishte nisur gjithçka. Dhe kështu ndodhi – dhe për një përrallë të tillë duhet imagjinatë – që dy muaj më vonë u thirr përsëri në Sardenjë, për të shkruar kapituj të rinj. Të një libri, jeta e tij si Trajner i Madh, ende plot surpriza. Sepse – është e pabesueshme të mendosh tani – pas Cagliarit erdhi edhe thirrja nga Roma. Ranieri nuk mund ta kishte imagjinuar se, pasi të mbyllte njëherë e mirë marrëdhënien me klubet, do t’i hapej edhe një herë dera e Kombëtares. Nuk mund ta kishte imagjinuar deri dje pasdite, kur telefoni ra mes një game mes Alcaraz dhe Sinner, duke sjellë një emocion të veçantë. Sepse që nga ai moment e përsëriste vetes, në familje, me atë përfshirje që vetëm ata që e duan me pasion profesionin e tyre – dhe fanellën blu – mund ta ndiejnë. Nuk është e lehtë, sigurisht. Por si mund të them jo? Do të ishte si t’i thosha jo vetes. Mua, tifozi i Romës dhe i Italisë. A mundem të tërhiqem?
RANIERI, ROL I DYFISHTË ME ROMËN DHE KOMBETAREN?
Po, sepse familja Friedkin ka dhënë dritën jeshile për një rol të dyfishtë: trajner i Kombëtares dhe këshilltar personal i presidentit. Një mundësi që mund të pranohet edhe nga Federata. Në fund të fundit, historia e futbollit është plot me shembuj shumë më të rëndësishëm. Sir Alex Ferguson ishte trajner i Manchester United dhe njëkohësisht përzgjedhës i Skocisë. Michels bëri të njëjtën gjë me Barcelonën dhe Holandën. Duke u ndarë mes dy pankinave. Në rastin e Ranierit, kjo do të ishte shumë më pak artificiale. Këshilltar i Dan Friedkin dhe trajner i Kombëtares. “Hajde Claudio, të shohim nëse dikush do të guxonte të dyshonte për ndershmërinë tënde nëse do të thërrisje një lojtar të Romës…”. Edhe për këtë u bë humor mbrëmë, mes një pjate dhe tjetrës. U bë humor, po, sepse për tema të tilla – apo jo Claudio? – nuk të mbetet veçse të qeshësh. Dhe atëherë? Cili është apo mund të jetë problemi? Vetëm pak ndrojtje për t’ua thënë atyre, duke filluar me Gian Piero Gasperinin, me të cilin ka kaluar këto ditë. Por nëse mendon dhe rimendon, në fund mbetet vetëm një pyetje: si mund t’i thuash jo Italisë?
Po, është thuajse e pamundur t’i rezistosh thirrjes së Kombëtares sonë. Sepse nëse Cagliari është mamaja dhe Roma është gruaja, Italia – është e vërtetë, Claudio – jemi ne. Ja pse nata duhet të ketë qenë plot me mendime, me reflektime, por është shumë e vështirë edhe ta imagjinosh: si mund t’i thuash jo vetes? Një detyrë – dhe këtë mund ta kuptojë kushdo që njeh historinë e tij – që duket sikur është bërë enkas për të. Sepse Ranieri ka një përvojë ndërkombëtare të jashtëzakonshme. Është njeriu i arritjes më të pabesueshme me një klub, sepse nuk fiton dot Premier League me Leicester-in nëse nuk ke ide, cilësi, nëse nuk di të ndërtosh një grup dhe të bëhesh lideri i tij. Dhe sepse, po të mendoni, ai është i pari që nuk bën asnjë dallim mes trajnerit dhe përzgjedhësit. Që është paksa ndarja mes dy mënyrave të të menduarit futbollin. Sepse Ranieri ka drejtuar çdo ditë skuadrat e tij pa menduar kurrë se mund të zëvendësonte lojtarët dhe pa injoruar, rrjedhimisht, gjendjen e tyre momentale. Kjo ndodhi edhe këtë vit, në ndjekjen e mrekullueshme me Romën: të gjithë u paraqitën dhe u rishfaqën në varësi të “frymëzimit” të tyre. Dhe është pikërisht këtu ku nisim sërish. Sepse nuk mund t’i thuash jo fanellës blu. Dhe pastaj – Claudio, mos bëj shaka – ka një Botëror për të shpëtuar. Në familje do të të kuptojnë.
Top Channel
