Ndihmësi i Trump sulmon Elon Musk: Emigrant i paligjshëm, do vetëm lekë! 07/06 23:45
Kënga që hapi mbrëmjen e djeshme të finales së Ligës së Kampionëve, nga Linkin Park, quhej «Numb», që do të thotë i paralizuar, i shtangur.
Kështu dukej Interi në mbrëmjen verore bavareze, i shtangur. Paris Saint-Germain dukej më i lehtë, më i shkujdesur, më i qetë dhe më i sigurt, më i mirë, ndoshta më i ri dhe kjo thotë gjithçka.
Një ekip më pak i shqetësuar. Kjo ishte përshtypja, duke parë lëvizjet e lojtarëve të PSG dhjetë metra larg fushës, ata po fluturonin larg. Është e vështirë të thuhet se çfarë i rëndonte zikaltërit. Ndoshta nga zhgënjimi i kampionatit, nga shumë pritje, nga një finale e humbur dy vjet më parë. Apo ndoshta nga mosha. Sepse në njëzet vjeç nuk mendon shumë, në të tridhjetat, po.
Ishte gjithashtu e vështirë të njihej Barella i ri, zakonisht kaq i gëzueshëm dhe i shkëlqyer, pothuajse i paturpshëm. Këtu në Mynih ai dukej i shqetësuar, dhe ankthi nuk është një këshilltar i mirë, si në ndeshjet e futbollit. Lautaro u përpoq, por ai gjithashtu dukej si një hije e vetes. Vetëm Dumfries jepte përshtypjen se ishte në gjendje të bënte diçka. Por ai nuk e bëri. Ankth, lodhje, frustrim. Të treja gjërat, ndoshta, mund të ndiheshin në çdo pasim, në çdo rivënie anësore të Interit. Blutë e Parisit hodhën, gjuajtën dhe e gjetën veten. Të verdhët e Milanos dukeshin se kërkonin një zgjidhje emergjente çdo herë, edhe kur nuk kishte emergjencë. Duhet të pranosh rezultatet në fushë, veçanërisht kur ato janë kaq të qarta. Sigurisht që është për të ardhur keq. Nëse finalja e Stambollit i kishte tejkaluar pritshmëritë dhe kishte përfunduar me keqardhje, kjo në Mynih është një pranim i hidhur. Tifozët janë mjeshtra në menaxhimin e ogureve – që u shfaqën të gjitha së bashku në mbrëmjen e fundit të majit. Edhe brohoritjet ishin të ndryshme. Që nga fillimi, francezët u dukën të organizuar, tingëllues, tallës.
Në një mori vetmish, disa duartrokitje dhe ndonjë kor i rrallë, ata heshtën menjëherë. Kështu shkoi një Ligë Kampionësh që duhet të fillojë nga e para, por këtë herë nuk do të jetë e lehtë. Mund të jetë perdja e katër viteve. Por ishte një spektakël i bukur dhe, edhe pas një mbrëmjeje si kjo, duhet të falënderojmë aktorët dhe regjisorin. Të habitur po, por jo mosmirënjohës.
Top Channel
