Në deklaratat e para, Julian Sinanaj shfaqi një tipar që e dallonte nga çdo i penduar tjetër: nuk akuzoi të tretë për të fituar favore.
Foli për veten. Për krimet që kishte kryer. Me qetësi klinike, tregoi se si kishte organizuar vrasjen e biznesmenit në Tiranë. Si kishte koordinuar bashkëpunëtorët. Ai nuk ishte një i penduar klasik. Ishte një njeri që, siç tha vetë, “ishte lodhur”. Jo nga ndërgjegjja, por nga lodhja logjistike: duke fshehur gjurmët, duke ruajtur veten, duke mos i besuar askujt. Ishte lodhur nga perfeksioni.
Fillimisht, ai zgjodhi të fliste, duke treguar gjithçka: emra, skema, vendndodhje, mekanizma vrasjeje, detaje që vetëm autori i krimit mund t’i dinte. Zinxhiri i emrave nga biznesi dhe bota e krimit që përmendi, kishte ndikim nga Vlora deri në Tiranë. Rrëfimet e tij nxorrën në pah balancën e rreme të paqes që këta personazhe ruanin.
“Mendoj që në rast se do trajtohej dhe menaxhohej shumë më mirë ky i penduar i drejtësisë, ne do kishin shumë rate të tjera të zbuluara, të cilat sot e kësaj dite janë të pa zbuluara’ u shpreh ish prokurori, Eugen Beci.
“Përgjithësisht dëshmitarët me të cilët ne kemi patur një marrëveshje, kanë dhënë rezultate, kanë qenë korrekt, ashtu siç kemi patur edhe dëshmitarë të tjerë me të cilët është lidhur marrëveshja, dhe për shkak të shkeljes marrëveshjes është larguar nga programi i dëshmitarëve pasi nuk kanë qenë korrekt në zbatimin e ligjit, ashtu siç kërkohet në fakt në marrëveshje me bashkëpunëtorin e drejtësisë” u shpreh Vladimir Mara, prokuror i SPAK
Me Sinanajn ndodhi ajo që nuk pritej. Ai kuptoi se jo gjithçka që thoshte po shkonte aty ku duhej. Jo çdo informacion po ndiqej. Disa pista po mbeteshin pezull, disa emra nuk po prekeshin fare. Marrveshja me prokurorinë u thye. Ai u tërhoq. Julian Sinanaj nuk u tërhoq nga frika. U tërhoq nga diçka shumë më e thellë dhe më e rrezikshme: nga humbja e besimit.
“Këtë nuk e ka bërë me çdo lloj institucioni pasi sipas edhe deklarimeve, shumë institucione persona të cilët duhet të ishin në zbatim të ligjit, janë përfshirë në dhënie informacionesh në krime shumë të rënda dhe nuk ka pasur besimin e duhur me këto institucione’.
Ai kuptoi se institucionet mund të bëjnë pazare. Se të vërtetat më të rënda nuk fshihen nga frika e kriminelëve, por nga heshtja e atyre që mbajnë ligjin. Ai kuptoi se ndoshta e kishte tejkaluar vijën e padukshme të toleruar. Dhe në atë moment, u tërhoq. Nuk tha më asgjë, pasi nuk kishte më besim. Jo te një prokuror. As te një polic. Por te vetë drejtësia.
“Ka patur raste kur ata që kanë bashkëpunuar me drejtësinë janë bërë të penduar dhe gjatë hetimit kanë konstatuar, si të themi një njëanshmëri të prokurorisë ose mungesë vullneti për të hetuar apo çuar deri në fund fakteve që ai tregon. Këtu duke u krijuar dyshimi i penduari mund të tërhiqet’ u shpreh ish prokurori, Eugen Beci.
Pas prishjes së marrëveshjesh, me argumentin se ka ndihmuar në zbardhjen e ngjarjeve, Julian Sinanaj nuk mori burg përjetë, por vetëm 30 vite. Ai u dënua për vrasjen e Sokol Veizajt dhe Agron Çelës, atentatet e dështuara me tritol ndaj Komisionerit për të Drejtën e Informimit Besnik Dervishaj si dhe ish deputetit demokrat Ardian Kollozi. Po ashtu, ai foli edhe për planifikimin e vrasjeve për biznesmenin e gazit Piro Bare dhe dy ndërtues në Vlorë. Fatmirësisht, ato ngjarje nuk u realizuan. Para hetuesve, ai zbuloi të fshehta të nëntokës kriminale në Vlorë dhe mënyrën si figura me të kaluar të errët ishin shndërruar në biznesmenë të njohur.
Top Channel
