Kryepeshkopi i Tiranës, Durrësit dhe gjithë Shqipëria, Fortlumturia e Tij, Joani, kujtoi në podcast-in “Flasim” kohën kur punonte si infermier në Spitalin Psikiatrik të Tiranës gjatë periudhës së diktaturës komuniste.
Motivimi ishte nga frymëzimi i Ungjillit, që thotë jepni me shpresën s’do merrni, u shpreh Kryepeshkopi. Hirësia e Tij pohon se kur nisi këtë punë ndjeu dhembshuri dhe dashuri për ata njerëz me probleme të shëndetit mendor.
Rama: Kur ecejakeshim te rruga “Myslym Shyri”, ju punonit infermier në spital, e kujtoj shumë mirë atë pjesë, se në përgjithësi njerëzit që nuk janë afër sëmundjen psiqike, e cila në faza të caktuara faktikisht i alienon komplet njerëzit nga jeta reale. Të kesh të bësh me të sëmurë të tillë, është një sfidë shumë e madhe, edhe kur mendon se dikush me të cilin po flet, të duket si çudi e madhe… Dhe më kujtohet që më thoshit të japësh është gjëja me e mirë që njeriu mund të bëjë. Mirëpo, ka një moment egoizmi në sensin e kënaqësisë, e vetëpërmbushjes që të jep fakti që ndihmon tjetrin. Ndërkohë që, ju thoshit atëherë se të japësh, kur tjetri as nuk e di fare se kush je. Duke iu referuar asaj kohe, të dyja këto lidheshin, shërbimi në psikiatri ishte në një farë mënyre palestra në mungesë të kishës, në mungesë të territorit ku ju mund të ishit prifti që donit.
Kryepeshkop Joani: Në fakt, edhe arsyeja pse shkova atje, kjo ishte. Madje, edhe familja ime u habit. Por, unë besoj që motivimi ishte nga frymëzimi i Ungjillit, që thotë jepni me shpresën s’do merrni dhe e dyta, kur shkova dhe pashë si është një qenie njerëzore e shkatërruar, fillon një dhembshuri dhe dashuri e madhe për këta njerëz.
Rama: Po fillimi ishte i vështirë?
Kryepeshkop Joani: Isha i përgatitur shpirtërisht, por është tjetër të përballesh realisht me të. Në fillim, ndjeva dhembshuri për këta njerëz, sidomos kur aty ishte dikush me të cilin isha rritur. Kjo më shtyu akoma më tepër për të qëndruar. Edhe kur më propozuan të shkoja në ca vende të tjera, nuk pranova.
Top Channel
