Kontrolli i Lartë i Shtetit zbulon një të dhënë alarmante: 45% e personave që janë në azile vuajnë nga probleme të shëndetit mendor. Situata përkeqësohet nëse kemi parasysh se mungon stafi i kualifikuar për t’u kujdesur për ta.
Në vendin tonë nuk ka qendra të mirëfillta për shëndetin mendor të të moshuarve. Mjekët mungojnë. Medikamentet sigurohen nga Fondi, por në farmacinë e azilit nuk ndodhen barnat për rastet emergjente.
Një tjetër paradoks është fatura që paguan çdo i moshuar për të qëndruar në një azil shtetëror. Ata paguajnë 40% të pensionit. Tarifa është e sheshtë, pra peng i përqindjes fikse, pavarësisht se sa është vlera e pensionit që marrin. Shërbimi është i njëjtë, por pagesa është e ndryshme. Ky fakt e bën këtë një tarifë diskriminuese. Nëse verifikojmë dokumentet, shohim se është e jashtëligjshme.
Tarifa prej 40% ishte e parashikuar në përcaktimet e VKM-së nr. 114, të vitit 2007. Por ky akt nënligjor nuk ka më fuqi juridike, pasi është shfuqizuar nga VKM nr. 518 e vitit 2018. Kjo e fundit ka të përcaktuar vetëm tarifën e shpenzimeve personale që përfitojnë të moshuarit që nuk kanë të ardhura. Pra, nuk parashikon tarifën që do të paguhet për shërbimin afatgjatë në qendrat rezidenciale për të moshuarit. Si pasojë e këtij boshllëku ligjor, kjo tarifë është paguar dhe vazhdon të paguhet në masën e përcaktuar në VKM-në e vitit 2007, e cila nuk ka asnjë efekt juridik.
Për çdo të moshuar që jeton në azil, kuota ditore e ushqimit është përcaktuar 360 lekë. Pagesat e të pamundurve duket se nuk janë përkthyer në kushte më të mira.
Dublim KLSH: “Tualetet nuk ishin brenda dhomave, por në fund të korridoreve të përbashkëta. Ky fakt përbën një kërcënim real për të moshuarit që ngrihen gjatë natës, pasi rrezikojnë të rrëzohen dhe të pësojnë fraktura. Njëkohësisht, edhe dushet e vendosura në IR nuk ishin të përshtatura me nevojat e të moshuarve. Në këto rezidenca jetojnë edhe të moshuar me nevoja specifike fizike: paraplegjikë, tetraplegjikë.”
Top Channel
