Një vit më parë piu acid baterie për t’i shpëtuar jetës nën regjimin taleban! Sot, ajo ka një mesazh për vajzat e tjera afgane

Duke mbajtur një pasqyrë në njërën dorë, Arzo vendos me kujdes lapsin në vetullat e saj ndërsa përgatitet për një mësim anglisht, pak shëtitje nga shtëpia e saj në periferi të megaqytetit pakistanez Karaçi.

Çdo hap drejt klasës e çon atë më pranë një të ardhmeje që ajo nuk e mendonte më të mundshme pothuajse një vit më parë, kur ajo zbriti në katin e poshtëm në shtëpinë e familjes së saj në Afganistan dhe u përpoq t’i jepte fund jetës së saj.

“Atë ditë ndjeva sikur gjithçka kishte mbaruar. Më pushtoi dëshpërimi dhe për këtë arsye piva acid, e bindur se do t’i jepja fund jetës sime,” tha Arzo, të cilën CNN e takoi për herë të parë nëntorin e kaluar teksa shtrihej në shtrat, shumë e dobët për të folur .

Në atë kohë, ajo ishte 15 vjeç, por peshonte sa një 4-vjeçare, gjymtyrët e saj të holla me dhimbje pas muajsh urie, pavarësisht përpjekjeve të vëllezërve dhe motrave të saj për ta ushqyer atë përmes një tubi të futur në stomak.

Tani, pas një ndërhyrjeje të jashtëzakonshme, Arzo po rikuperohet jashtëzakonisht – por ajo përballet me një kërcënim të ri që mund ta detyrojë familjen e saj të kthehet në Afganistan, dhe një jetë nën sundimin e talebanëve që është bërë aq e patolerueshme për gratë dhe vajzat, saqë disa do të preferonin të vdisnin.

Pakistani, një vend strehimi për miliona afganë, po kryen një program dëbimi masiv me më shumë se 600,000 njerëz të kalojnë kufirin që nga 15 shtatori,  me kërcënimin se më shumë mund të pasojnë në korrik, kur skadon një kategori tjetër vizash.

Ajo që i pret ata është një sistem regjimi me shkelje aq të rënda ndaj grave dhe vajzave, sa që një zyrtar i lartë i Kombeve të Bashkuara thotë se ato mund të përbëjnë krime kundër njerëzimit.

Ishte kjo arsyeja që e shtyu Arzon të tentonte t’i merrte jetën.

Pavarësisht dënimit të ashpër të talebanëve nga shumica e shteteve anëtare të OKB-së, çështja e të drejtave të grave nuk do të jetë në axhendën zyrtare. Në vend të kësaj, bisedimet me zyrtarët talebanë do të fokusohen në luftën kundër narkotikëve dhe sektorin privat.

Gratë afgane dhe anëtarët e tjerë të shoqërisë civile nuk u ftuan në takim,  ato do të takohen veçmas me shtetet anëtare, pa talebanët, të nesërmen, sipas një zyrtari të OKB-së.

Grupet e të drejtave të njeriut janë të zemëruar që takimi i talebanëve po zhvillohet pa gratë afgane dhe thonë se ai legjitimon liderët afganë dhe dështon t’i mbajë ata përgjegjës për padrejtësitë e rënda.

Kontrabandë përtej kufirit

Arzo nuk është emri i saj i vërtetë. Ajo dhe vëllai dhe motra e saj më e madhe, Ahamad dhe Mahsa, po përdorin pseudonime për të mbrojtur anëtarët e familjes së tyre në Afganistan nga hakmarrjet nga talebanët, të cilët kanë kërkuar të heshtin kritikët e sundimit të tyre represiv.

Ata po fshihen gjithashtu nga autoritetet pakistaneze, të cilët kanë kërcënuar se do të arrestojnë dhe deportojnë të huajt pa dokumente, duke e bërë çdo udhëtim jashtë dhomës së tyre me qira të mbushur me rrezik.

Pasi Arzo piu acidin në Afganistan korrikun e kaluar, një mjek i tha familjes së saj se ka të ngjarë të vdiste nëse trajtohej atje, kështu që ata e kontrabanduan atë përtej kufirit në Pakistan, ku një mjek tjetër i futi një tub ushqimi në stomakun e saj.

Për një vit, vëllezërit e motrat kanë kaluar pothuajse çdo orë brenda një dhome me qira në Karaçi me tre krevate teke, një ventilator tavani dhe një qilim ku hanë, studiojnë dhe lexojnë.

Për shumicën e asaj kohe, Arzo ka qenë e mbyllur në shtrat, e paaftë për të ngrënë, pasi acidi krijoi një shtrëngim – ose një bllokim – në ezofag.

Çdo tre orë, duke përfshirë edhe gjatë natës, Ahamad dhe Mahsa thanë se e ushqenin motrën e tyre të vogël me lëngje, pluhur qumështi ushqyes dhe lëng përmes tubit direkt në stomak.

Por kjo nuk mjaftoi dhe në nëntor, Arzo peshonte vetëm 25 kilogramë. Deri atëherë, shumica e parave të tyre ishin zhdukur nga qiraja dhe faturat private mjekësore.

“Ne jemi të shkatërruar financiarisht këtu. Çfarëdo që kishim, e shpenzuam”, tha për CNN në nëntor vëllai i Arzos, Ahamad, një gazetar 27-vjeçar i kërcënuar nga talebanët për shkak të okupimit të tij.

“Unë nuk qaj para saj, por e puth dhe qaj ndërsa ajo fle natën, për të ardhmen e saj, për trajtimin e saj, që të mund t’i mbijetojë kësaj sëmundjeje,” tha ai.

Ndërhyrja jetëshpëtuese

Brenda pak orësh nga transmetimi i historisë së Arzos në CNN dhjetorin e kaluar, mbërriti një email me ofertën e ndihmës.

Një organizatë jofitimprurëse ofroi kujdes mjekësor vullnetar me kushtin që emri i saj të mos publikohej për shkak të pasojave të mundshme në Pakistan për ndihmën e një afgani që banon ilegalisht në vend.

“Ajo ishte 20 deri në 22 kg në kohën kur e pamë”, tha mjeku që trajtoi Arzo, të cilin CNN gjithashtu ka pranuar të mos e përmendë.

“Kjo jetë nuk vlen asgjë”

Gjatë një interviste të këtij muaji, Arzo u ul në shtrat, drejtoi shaminë dhe foli për herë të parë se pse u përpoq të vetëvraritej.

Ishte korrik 2023 dhe ajo ishte ulur në katin e dytë të shtëpisë dykatëshe të familjes së saj, në një provincë të largët afgane, duke ngrënë atë që do të ishte vakti i saj i fundit për muaj të tërë.

“Ndërsa haja ushqim në shtëpi, i hodha një sy fotografive të shokëve të mi të klasës dhe ndjeva një ndjenjë të thellë malli për ta,” tha ajo.

Arzo nuk i kishte parë shoqet e klasës që kur talebanët i ndaluan vajzat nga arsimi i mesëm pasi morën pushtetin në gusht 2021 dhe rrallë u dërgonte mesazhe sepse lidhja e internetit ishte ndërprerë në fshatin e familjes së saj.

Kështu, në një moment pikëllimi për miqtë dhe jetën që ajo donte, ajo zbriti në katin e poshtëm tek bateria që familja e saj përdorte për të furnizuar shtëpinë e tyre dhe piu acid baterie. E gjeti motra e saj Mahsa dhe i shtyu gishtat në fyt për ta bërë të vjella.

“Kur e pyeta pse e kishte bërë një gjë të tillë, përgjigja e saj ishte zemërthyese,” tha Mahsa. Arzo i kishte thënë: “Kjo jetë nuk vlen”, tha ajo.

Arzo e kupton sa me fat është që është gjallë dhe thotë se është e gatshme të shkojë kudo ku mund të vazhdojë shkollimin, të bëhet mjeke si ata që i shpëtuan jetën.

“Unë me të vërtetë i falënderoj të gjithë mjekët nga thellësia e zemrës sime,” tha ajo.

“Mesazhi im për miqtë e mi është të jenë të durueshëm. Një ditë, talebanët do të largohen nga Afganistani dhe ne do të jemi në gjendje të ndjekim qëllimet tona.”

Por deri atëherë, gratë dhe vajzat jetojnë në një heshtje mbytëse, ku talebanët kanë nxjerrë të paktën 52 dekrete të reja që nga qershori i kaluar, duke forcuar kontrollin e tyre mbi popullatën femërore, sipas raportit të OKB-së.

Arzo nuk do një jetë të tillë për veten, motrën e saj, apo gratë dhe vajzat ende në Afganistan. Ajo po mëson anglisht, me shpresën se një ditë së shpejti do të jetë në gjendje të largohet nga Pakistani për një vend të sigurt.

“Nuk e di se çfarë do të sjellë e ardhmja, por për sa kohë që jam në Pakistan, do të vazhdoj mësimet,” tha ajo.

“Unë jam e vendosur për të arritur qëllimet e mia … Tani nuk kam frikë nga asgjë.”

Top Channel