Si një vend me parqe kombëtare të jashtëzakonshme dhe një mozaik i traditave të mikpritjes lokale, Shqipëria është vendi që tregon se si nga turizmi ekoturistik i zonave të mbrojtura mund të përfitojnë vendasit ndërsa vizitorët fitojnë përvoja të paharrueshme.
Kështu shkruan prestigjiozja britanike “The Guardian” duke rrëfyer të gjitha shijet e ndjesitë e Shqipërisë si një thirrje për turistët britanikë që këtij vendi t’i eksplorojnë bukuritë e t’i rrokin shpirtin.
Artikullin e ka ndarë kryeministri Edi Rama, i cili shkruan se është krenar për Shqipërinë.
Artikulli i The Guardian për Shqipërinë:
Në kodrat mbi fshatin Tragjas në Vlorë, në jugperëndim të Shqipërisë, po vrapoj pas një fermeri të quajtur Sofo, me një gotë raki në njërën dorë dhe me petulla të freskëta në tjetrën. Muzgu po nxjerr dritën e ditës nga qielli, ne jemi vonë dhe dhitë duhet të mjelen.
Sofo dhe gruaja e tij Dhurata po na presin për darkë në “restorantin” e tyre fshatar. Ne ecim deri në fermë nga rruga përmes barit me nyje, grykës dhe sherebelës së shfrenuar – dhe na presin me raki. Dhurata më jep një petulla të mbushur me djathë dhie të bërë vetë dhe unë nxitoj pas Sofos. Përpara se të ulemi në pjata me perime të pjekura në skarë, qofte dhe zgara (mishra të pjekur në skarë), duhet bërë mjelja.
“Kjo është ajo që ndodh në Shqipëri”, thotë udhërrëfyesi ynë, Elton Caushi. “Njerëzit duan t’ju japin gjëra gjatë gjithë kohës.”
Është e vertete. Kudo që shkojmë, dyert hapen dhe biseda pasojnë. Duke udhëtuar përreth takoj alpinistë, udhëtarë në kamp, një grup studentësh nga Universiteti i Bristolit që eksplorojnë me makinë dhe një çift britanik gjysmë pensionist që po ecin me biçikletë në vend nga lart te këmbët. Të gjithë ata nuk kanë veçse lëvdata për mikpritjen shqiptare.
Vitet e fundit Shqipëria ka filluar të joshë admiruesit e verës në vendpushimet bregdetare duke përfshirë Sarandën, Himarën dhe Vlorën. Por është një vend me bukuri natyrore mbresëlënëse dhe rëndësi ekologjike, siç zbulon së shpejti vizita jonë.
Itinerari i plotë merr ujërat e kaltërta të liqenit të Komanit dhe lumit të qetë të Shalës, në veri të vendit. Ka gjithashtu një shëtitje në ultësirën e Alpeve Shqiptare, në kryeqytetin Tiranë dhe në plazhin turistik të Vlorës.
Udhëtimi ynë përfshin një ndalesë në kompleksin e kalasë në majë të kodrës së Beratit, i cili i ka rrënjët që në antikitet; është po aq e bukur sa çdo tjetër që kam parë, me shumicën e ndërtesave që datojnë nga shekulli i 13-të. Qendra historike dhe dy kodikë të Beratit të zbuluar në kriptën e Muzeut të njohur Onufri mbrohen nga Unesco. Kisha më e vjetër e qytetit, Trinia e Shenjtë, ka pamje panoramike mbi luginën e lumit Drin.
Ndërsa Liqeni i Shkodrës, i cili ndahet me Malin e Zi, është një nga rezervatet më të mëdha të shpendëve në Evropë, ne vizitojmë një rezervat më pak të njohur, por po aq të rëndësishëm në parkun kombëtar Divjakë-Karavasta, dy orë me makinë në jug të Tiranës. I pasur në biodiversitet, parku ka identifikuar rreth 25 lloje gjitarësh, 29 lloje zvarranikësh (përfshirë breshkat e detit), 29 amfibësh dhe 230 lloje shpendësh . Qendra e saj e rehabilitimit të shpendëve, e vetmja në Shqipëri, ka trajtuar pelikanë, shqiponja, kukuvajka, zuzar dhe lejlek.
Ekosistemi i lagunës së Karavastasë, brenda parkut, është shtëpia e pelikanit dalmat nën kërcënim – një nga zogjtë më të mëdhenj të ujërave të ëmbla në botë – dhe një strehë për speciet shtegtare. Kalojmë nja dy ditë duke eksploruar grykëderdhjet dhe shtigjet e tij me varkë dhe biçikletë, duke kaluar natën në hotelin e vogël uzë parkut.
Pamja jonë është nga maja e një kulle shikimi prej druri gjatë një drekë pikniku. Rrugës për atje, Eltoni thërret në një shtëpi fshati për një lakror (një byrek popullor shqiptar) dhe një enë me kos të kripur të shkumëzuar, ose dhallë .
Eltoni shpalos një qilim dhe ne ulemi nën rrezet e diellit duke ngrënë petë të mbushura me qepë dhe domate, të lara me qumësht të thartë.
Numri i pelikanit dalmat është rritur nga 27 fole në 2014 në 85 në 2020, por lajmet se një aeroport i ri do të hapet në fund të vitit të ardhshëm në Vlorë, 45 milje në jug të Divjakë-Karavasta dhe brenda peizazhit të mbrojtur që rrethon një lagune, ka befasuar organizatat e ruajtjes. Ance Švajnzger i Intrepid Travel thotë: “Aeroporti jo vetëm që përbën një rrezik potencial për jetën e egër, ai gjithashtu nuk do të ketë një ndikim pozitiv në Shqipërinë rurale nëse udhëtarët nuk hanë, qëndrojnë dhe blejnë me biznese në pronësi lokale”.
Të nesërmen në mëngjes ecim me biçikletë në një shëtitore nëpër një pyll me pisha për në fshatin Babunjë, ku Eva dhe Adriatik na mirëpresin në shtëpinë e tyre. Adriatik, një punues druri dhe gurgdhendës, na tregon punën e tij dhe ne pimë kafe turke.
Dreka është pilaf me pulë, patëllxhan i mbushur dhe rosë në supë me kos. Sigurisht që është i sapopërgatitur: “Dje thera pulën dhe rosën”, thotë Adriatiku.
Në fermën e Sofos dhe Dhuratës, ku djathi piqet në lëkurë dhie, tenxheret gatuhen mbi thëngjill dhe flakë dhe fermerët fqinjë luajnë në fyell, më duket sikur jam kthyer pas në kohë.
Top Channel
