“Fëmijët e mi qanin çdo natë dhe më pyesnin nëse do të vdisnim”, rrëfimet prekëse të ukrainasve të larguar nga lufta

Largimi nga një vend i copëtuar nga lufta mund të duket si një vendim i lehtë, por bashkëshorti Oleh duhej ta bindte gruan të largohej me dy fëmijët e tyre të vegjël, pasi ajo nuk donte ta linte atë pas, sipas BBC.

Kateryna tani e di se ajo dhe fëmijët e saj janë të sigurt, por ajo mendjen e ka tek bashkëshorti i saj.

Mësuesja 32-vjeçare dhe dy djemtë e saj Oleksander, nëntë vjeç dhe Artemi katër vjeç janë tre nga mbi pesë milionë refugjatët që kanë ikur nga Ukraina ndërsa janë të shqetësuar për familjet që kanë lënë pas.

Por ndryshe nga shumë prej 60,000 refugjatëve ukrainas që kanë mbërritur në Mbretëri të Bashkuar që kur Rusia pushtoi Ukrainën, Kateryna dhe djemtë e saj nuk janë pranuar nga familje të sjellshme që duan të ndihmojnë.

Ata janë një nga 60 familjet që janë në një komunitet unik ukrainas mijëra kilometra larg atdheut të tyre në një kamp të specializuar, ku u është ofruar një vend për të qëndruar, ushqim, arsim dhe këshilla,  në shenjtëroren e Uellsit.

“Është si një familje e madhe këtu, ne të gjithë po kujdesemi për njëri-tjetrin“,  tha Kateryna.

“Ne u mahnitëm kur erdhëm këtu. Ata tani janë plotësisht të lumtur, po luajnë me fëmijë të tjerë çdo ditë dhe po shkojnë në shkollë. Dhe ata ndihen të sigurt këtu, kjo është e rëndësishme.”

Kateryna është një nga 222 refugjatët ukrainas në kampin e drejtuar nga organizata rinore uellsiane “Urdd Gobaith Cymru” dhe e mbështetur nga qeveria e Uellsit, ku më shumë se 100 fëmijë të zhvendosur nga shtëpia tani mund të luajnë dhe të mësojnë të sigurt.

Megjithatë, ndërsa prindërit dhe gjyshërit e tyre gëzojnë këtë strehë nga lufta, shtëpia dhe familja nuk janë kurrë larg mendimeve të tyre dhe kjo shpjegon pse ata nuk ikën më shpejt nga Ukraina.

“Pritëm 100 ditë sepse në fillim nuk donim të largoheshim, por burri im na detyroi të largoheshim”, tha Kateryna.

“Nuk ishte e sigurt. Ne ishim kaq shpesh në bodrumin tonë për shkak të atyre sirenave të sulmit ajror gjatë gjithë kohës, duke përfshirë natën kur më duhej të zgjoja fëmijët e mi. Por ne vendosëm të largoheshim vetëm për të gjetur një vend të sigurt për fëmijët e mi.”

Kateryna nuk e njihte Olena Andrshchuk para se të arrinin në qendër të Uellsit dy javë më parë.

Por tani nënat janë bërë mikesha dhe mbështesin njëra-tjetrën me burrat e tyre që janë ende në Ukrainë.

“Kishte bombardime aty pranë natën që u larguam”.

Burri i Olenës, Pavlo, e detyroi gjithashtu gruan e tij të largohej nga shtëpia e tyre në Kiev për sigurinë e saj dhe të dy fëmijëve.

“Nuk është ende e sigurt”,  tha shkrimtarja 36-vjeçare.

 “Atë ditë që po largoheshim, shumë afër vendit ku jetojmë, u zgjova në mes të natës për shkak të bombardimeve vërtet të mëdha. Nuk ishte ende një vendim i lehtë të largohesha sepse më duhej të lija qytetin tim, burrin tim, gjithçka që kisha, por u largova për fëmijët e mi”.

“Unë kam një aplikacion në telefonin tim dhe ende marr alarmin për sirenat në Ukrainë dhe ato janë mjaft të shpeshta”,  tha Kateryna, burri i së cilës Oleh është një vullnetar në qytetin ku ata jetonin, Ternopilit, në Ukrainën perëndimore.

“Kështu që unë e di se kur duhet të telefonoj bashkëshortin tim për të pyetur se si është.”

Top Channel