Kreu i emigracionit në SHBA: Duhet ‘një jetë njeriu’ për të deportuar të gjithë emigratët kriminelë nga New York (fotot)
23/11 21:40
Në 1832, pandemia e madhe e kolerës goditi Parisin. Në vetëm disa muaj, sëmundja vrau 20,000 nga 650,000 persona që ishte popullsia e qytetit.
Shumica e fataliteteve ndodhën në zemër të qytetit, më shumë punëtorë të varfër jetonin në kushte skandaloze, të tërhequr në Paris nga Revolucioni Industrial. Përhapja e sëmundjes rriti tensionet në klasat sociale, pasi të pasurit fajësonin të varfrit për përhapjen e sëmundjes dhe të varfërit mendonin se po helmoheshin. Armiqësia dhe zemërimi shpejt u drejtuan ndaj Mbretit jopopullor.
Varrimi i Gjeneralit Lamarque – viktimë pandemike dhe mbrojtës i kauzave popullore – nxiti një demonstratë të madhe anti-qeveritare në rrugët e barrikaduara: skena të përjetësuara edhe në romanin Les Miserables të Victor Hugo. Historianët kanë argumentuar se ndërveprimi i epidemisë me tensionet para-ekzistuese ishte një shkak kryesor i asaj që filloi të njihej si Kryengritja e Parisit e 1832, e cila nga ana tjetër mund të shpjegojë shtypjen e mëpasshme të qeverisë dhe revoltën publike në kryeqytetin francez në shekullin e 19-të.
Paralelizmi me kohët ku po jetojmë
Një letër e kohëve të fundit e stafit të FMN-së përdor një indeks të bazuar në mbulimin nga shtypi të trazirave sociale për të krijuar një Indeks të Raportuar të Trazirave Sociale. Kjo siguron një masë të qëndrueshme mujore të trazirave shoqërore për 130 vende nga 1985 deri më sot.
Duke përdorur këtë indeks, studimi i stafit të FMN zbulon se vendet me epidemi më të shpeshta dhe më të rënda gjithashtu përjetuan trazira më të mëdha mesatarisht.
Gjatë dhe menjëherë pas një pandemie, dhëmbëzimet shoqërore në formën e trazirave mund të mos shfaqen shpejt. Në të vërtetë, krizat humanitare ka të ngjarë të pengojnë komunikimin dhe transportin e nevojshëm për të organizuar protesta të mëdha. Për më tepër, opinioni publik mund të favorizojë kohezionin dhe solidaritetin në këto kohë. Në disa raste, regjimet aktuale mund të përfitojnë nga një emergjencë për të konsoliduar pushtetin dhe shtypur disidencën.
Përvoja e COVID-19 është në përputhje me këtë model historik, deri më tani. Në fakt, numri i ngjarjeve të mëdha të trazirave në të gjithë botën ka rënë në nivelin më të ulët në pothuajse pesë vjet. Përjashtime të dukshme përfshijnë Shtetet e Bashkuara dhe Libanin, por edhe në këto raste, protestat më të mëdha lidhen me çështje që mund të përkeqësohen, por jo të shkaktuara drejtpërdrejt nga COVID-19.
Por, duke parë përtej pasojave të menjëhershme, rreziku i trazirave sociale rritet në një periudhë më të gjatë. Duke përdorur informacionin mbi llojet e trazirave, studimi i stafit të FMN përqendrohet në formën që trazirat zakonisht marrin pas një epidemie. Kjo analizë tregon se, me kalimin e kohës, rreziku i trazirave dhe demonstratave antiqeveritare rritet.
Për më tepër, studimi gjen prova të rritjes së rrezikut të një krize të madhe qeveritare – një ngjarje që kërcënon të rrëzojë qeverinë dhe që zakonisht ndodh në dy vitet pas një epidemie të rëndë. Nëse historia është një parashikuese, trazirat mund të rishfaqen ndërsa pandemia lehtësohet.
Kërcënimet mund të jenë më të mëdha kur kriza ekspozon ose përkeqëson problemet e mëparshme, siç janë mungesa e besimit tek institucionet, qeverisja e dobët, varfëria ose pabarazia.
Top Channel
