I larguar që në mes të viteve 80 nga Shqipëria. Me dëshirën e vetme që djali i tij Tedi Papavrami të bëhej ai që është sot, mjeshtri i violinës dhe ati i tij Robert Papavrami vjen rrallë në Shqipëri për të takuar miqtë që I kanë mbetur. Por gjithmonë me një brejtje ndërgjegjeje që e la këtë vend dhe me dëshirën gjithmonë e më shumë të jetë pranë njerzve të dashur këtu.

Keni kohë i larguar nga Shqipëria. Cfarë ju mungon më së shumti nga ky vend?

“Më mungon gjithcka. Atje ku jam më mungon kryesorja. Dashnia për vendin tim. Dashnia për njerëzit, për këtë atmosferë që juve ju duket e zakonshme. Është gjë e vështirë të lësh vëndin tënd”.

Me c’po kuptoj e keni një brejte ndërgjegjeje që keni ikur nga Shqipëria?

“Të jashtëzakonshme. të ishte për t’u ribërë. Nuk do e bëja më kurrën e kurrës. Duke parë talentin e Tedit dhe se cfarë mudn të bënte këtu. Isha i obseduam që të bjë cdo gjë që ai të realizojë atë që realizoi.”

Z. Papavrami ju njiheni si një pedagog shumë i rreptë. Është e vërtetë kjo gjë?

“Është shumë e vërtetë. Bile herë herë pedagog brutal. Violina të shtrembëron qafën dhe dorën. Vetëm të nxjerrësh tinguj pa i gërvishtur të duhen disa muaj punë. Kush ta bën atë punë vullnetarisht po të mos të jetë një mjekër, një egërsi dhe një shpullë hera herës.”

Cekia cfarë ju ka dhënë në formimin tuaj? Është vendi që e vlerëson shumë muzikën.

“Kur shkoja në koncerte në Pragë ishte4 një llozhë ku njerëzit nuk rrinin ballë për ballë me skenën por të gjithë i kthenin shpinën. I them profesorit tim, C’janë këto njerëz? Janë shurdha tha. Ato kënaqen nga vibracionet që ju jep orkestra simfonike shpinës së tyre dhe e kanë kaq shumë të zhvilluar atë sa e ndjejnë kënaqësinë me shpinë. Hajde merre vesh.”

Megjithëse duket sikur i ka të gjithë. Një djalë të suksesshëm ndërkombëtarisht, vetë profesor i realizuar në Francë dhe Shqipëri, por lumturia i theksohet në sy kur është pranë miqve dhe përgatiet të shëtisë Tiranën me ta.

Jetona Kocibelli

Top Channel