Një tjetër realitet i zymtë dhe i dhimbshëm shqiptar është përcjellë mbrëmjen e së hënës në emisionin investigativ “Fiks Fare”, që ka pasur në fokus këtë herë mjekësinë. Një çështje tepër e ndjeshme nga të gjithë, por që vetëm falas nuk mund të konsiderohet, të paktën deri më tani.
Bëhet fjalë për historinë rrënqethëse të një pacienteje, të cilën mjekët e QSUT-së e sorollasin nëpër pavione dhe nuk pranojnë ta shtrojnë, me justifikimin se në fundjavë nuk ka mjekë specialistë, duke vënë në rrezik jetën e saj. Familjarët e saj kanë kërkuar me këmbëngulje ndihmën mjekësore për nënën e tyre.
Edhe pse aspekti “hotelerik” është përmirësuar ndjeshëm dhe nuk përbën më problem nëpër spitalet tona, për shkak të punës së bërë prej firmave që kanë fituar tenderat për këtë punë, në mendje të vjen vetëm një shprehje e dikurshme e ish-kryeministrit Pandeli Majko “Në spital mos pafsh as hasmin”, të thënë pas një vizite të kryer në ambientet e tyre.
Më konkretisht, ja si paraqitet situata e përgjithshme nëpër spitale.
Fiksi: Nja dy serume dua unë?
Infermierja: Nuk ka, sinqerisht që s’ka.
Infermierja 1: Jo, jo. Nuk bëhet fjalë. Neve 30 na kanë dhënë deri ditën e hënë, që nuk dalin as për pavionin.
Fiksi: 30 copë?
Infermierja 1: Po, por çfarë të bëjmë ne? S’ka pra, kanë blerë të sëmurët.
Infermierja: Nuk ka, prandaj edhe ne po të themi.
Fiksi: Po ku të shkoj unë?
Infermierja 1: I gjithë 6-katëshi e vuan këtë problem, s’ma merr mendja që të jep njeri. Ka dy ditë, se ka pasur me bollëk. Kështu që është e kotë të shkosh në vend tjetër, se nuk të ndihmon njeri.
Infermierja 1: Të mos lodhesh kot, problemi është se nuk ka…
Infermierja 3: Sa keq jemi ne, s’ka farmacia fare.
Infermierja 3: Më vjen keq, po s’kemi as neve…
Roja: Unë them për veten time, se kam kohë që bëj shërbimin këtu.
Roja: Më mirë në burg sesa këtu. Unë më mirë më sjelltë Zoti. Në burg do ha një copë bukë, do kem shëndet e do jetoj, këtu mbaron, mbaron.
Roja: A merr vesh? Spitalin e kanë degjeneruar fare, e kanë çuar në zero.
Fiksi: Urgjencës ëëë?
Roja: Të gjitha mundet të kenë mangësi, po kjo është skandal.
Roja: Dy, 3 mjekë janë. Njëri shkon e pi cigare, tjetri ikën për të pirë kafe, ja ku rri ashtu. Lënë të gjithë çerrat aty brenda…
Roja: Ata tallin me nder… tallen me të sëmurët. Mjerë, mjerë ai që vjen këtu. Duan vetëm lekë.
Roja: Duan vetëm lekë. Ju është bërë mendja vetëm lekë. Ai që ka lekë mbaron punë, ai që s’ka lekë vdes.
Roja: Që nga pastruesja merr lekë, të çan… pa le të tjerët. Që nga pastruesja, që ka një bisht shkopi në dorë. Po s’pate lekë mbaron.
I afërmi i pacientit: Edhe gjilpërat vajtëm e i blemë në farmaci.
Fiksi: Çfarë bletë në farmaci, më qafsh?
I afërmi i pacientit: Një gjilpërë mo për qetësim.
Ndërkohë, “Fiks Fare” ka sjellë më tej edhe një rast konkret, sesi një paciente paraqitet në Urgjencën e QSUT-së në gjendje shumë të rëndë dhe, pavarësisht gjendjes së saj kritike, qëlloi që ishte fundjavë dhe si zakonisht fundjavave bëjnë pushim, sepse kështu është hartuar skema.
“Para një muaji nëna ime ishte shumë sëmurë. Që në momentin e parë që shkelëm në QSUT mjekët refuzuan që ta shtronin. Pas disa konsultave, mjekët i thanë tim vëllai se në fundjavë nuk do të ishin mjekët, ndaj dhe duhet ta merrnim mbrapsht në shtëpi e ta çonim atje të hënën, meqë vinin mjekët specialistë. Gjendja e nënës sa vinte e rëndohej. I japin karrocën dhe e nxjerrin… më mirë të them forcërisht. Marrim më pas Urgjencën e Tiranës, vijnë mjekët dhe na thanë ‘habitemi sesi ju e keni lejuar që nëna të dalë nga spitali’. E çojmë sërish në spital dhe pas shumë debatesh flasim edhe me mjekët përkatës dhe në fund fare e pranojnë që e kishin nxjerrë me vetëdije, duke thënë se nëna kishte dy orë jetë. Në fakt, neve 3 orë e mbajtëm radhën e parë, plus një orë qëndroi në shtëpi pasi e kthyem, e më pas edhe 2-3 orë të tjera kur e çuam sërish, kohë gjatë së cilës shumë mirë nëna ime të mund të merrte mjekimin dhe mund të ishte gjallë sot e kësaj dite. Pas rreth një jave mjekimesh, nëna u bë shumë mirë. Po të ishte marrë nëna në momentet e para dhe të ishte futur në Reanimacion, për t’i injektuar ilaçin për rruazat e bardha, them se nëna do të ishte jashtë rrezikut”, thotë Xhako Kapaj, banor i Tiranës.
Mjeku: Me tiroide kjo, në këtë moshë?
Djali i pacientes 1: E ka pas pak më përpara.
Mjeku: I keni letrat që e kanë vizituar?
Djali i pacientes 1: I kam, por mund t’i kemi lënë në spital, se bëmë fjalë me ato doktoreshat.
Mjeku: Do e çojmë në spital.
Djali i pacientes 2: E kemi çuar në spital.
Mjeku: Edhe njëherë po të them, kjo është në fillimet e heqjes dorë… Për mua është për spital.
Djali i pacientes 2: Mundet ta çojmë në spital?
Mjeku: Po, shko e merr barrelën.
Djali i pacientes 2: Doktori tha edhe njëherë, ik çoje në shtëpi dhe hajde ditën e hënë.
Djali i pacientes 2: Urdhëro ja ku është nëna, se nuk jam specialist për sëmundjen që ka.
Mjeku i Urgjencës: Tani çfarë, si ishte puna?
Djali i pacientes 1: Nënën e panë mjekët, bënë konsultën e thanë nuk kemi ç’ti bëjmë. Të shtunën e të dielën nuk ka mjekë, merreni e çojeni në shtëpi.
Mjeku i Urgjencës: Çfarë mjeku?
Mjeku i Urgjencës: Edhe hematologu? Çfarë të tha hematologu?
Nusja e djalit: Ato dhanë mendime.
Mjeku i Urgjencës: Sepse dyshohet se është një masë në tiroide. Dakord, nuk është ajo urgjenca e kësaj. Një masë që ka qenë edhe më përpara.
Djali i pacientes 2: Erdhën për t’i marrë prapë gjakun për analiza, imagjino çfarë bëhet.
Infermieri: Vajta unë e mora atje (përgjigjen e analizave), kur erdha unë ju kishit ikur.
Djali i pacientes 1: Jo, tha mjekja merreni.
Infermieri: E di që të tha, po a ju tha doktori duroni sa të bëjmë një konsultë tjetër?
Djali i pacientes 2: Mjekja tha merreni.
Infermieri: Mjekja e tha, por ajo përjashton anën e hematologjisë, përjashton vetëm gjakun.
Djali i pacientes 2: Dua jetën e nënës.
Djali i pacientes 1: Hë doktor, për në shtëpi ishte kjo që thatë merreni?
Djali i pacientes 1: Jo merreni në shtëpi, se të shtunë e të dielë kanë pushim këto.
Djali i pacientes 1: S’ka doktor në spital, ditën e hënë, pasi të vdiste kjo… Ta sillnim ditën e hënë, kur thonin mjekët.
Mjeku 2 i Urgjencës: Mirë, mirë, mirë pra.
Djali i pacientes 1: Ja në çfarë gjendje u katandis më keq. Në vend që të bëhej më mirë, u katandis më keq në shtëpi. Ja ky është spitali ynë.
Mjeku i Urgjencës: Ajo ka probleme në tiroide, që më shumë shkon sikur ka një kancer.
Mjeku 2 i Urgjencës: Ore kam pacienten këtu tani, rëndë, hajde shpejt se na duhet ORL-ja.
Mjeku 2 i Urgjencës: Të thashë nuk është për në shtëpi.
Djali i pacientes 1: Ju na dhatë karrocën.
Mjeku 2 i Urgjencës: Më vjen keq, unë ju thashë që nuk është për në shtëpi, tani të lutem.
Mjeku 2 i Urgjencës: Po më vjen keq, po, se për këtë punë jam këtu. Thashë nuk është për në shtëpi.
Djali i pacientes 1: Kush tha?
Mjeku 2 i Urgjencës: Thashë nuk është për në shtëpi.
Djali i pacientes 2: Ti po bërtisje nuk kishte doktorë fare. Bërisje ku janë doktorët, hodhe fletoret poshtë.
Mjeku 2 i Urgjencës: Po sepse nuk po ma merrnin në pavion pra… A e kupton se pse po bëja ashtu?
Mjeku 2 i Urgjencës: Po nuk ishte për në shtëpi mor zotëri. A e kupton se çfarë po them apo jo? Qenkeni të çuditshëm, unë po ju them nuk ishte për në shtëpi.
Mjeku 2 i Urgjencës: Unë po të them, për mua ishte për të qëndruar në spital. O zotri, unë jam në Urgjencë këtu, po s’ma mori njeri më ngelet rasti këtu, çfarë të bëj?
Dhëndri i pacientes: Ti thuaj prit se do vinë ta marrin. Ti na dhe karrocën për në shtëpi.
Mjeku 2 i Urgjencës: Mora reanimator, mora tjetrën, tjetrën. Kaq e kam fuqinë o shpirt. Keni shumë të drejtë, por këtë fuqi kam.
Djali i pacientes 2: A ishit këtu kur tha doktoresha merreni e çojeni në shtëpi?
Mjeku 1 i Urgjencës: Për pjesën e saj po. Ajo është kompetente për pjesën e saj e thotë.
Mjeku 2 i Urgjencës: Normalisht do e shikojmë me reanimatoren sipas problemeve, do e dërgojmë në renimacion. Unë po i them mo shpirt, po nuk varet nga unë. Ajo nuk urdhërohet nga unë.
Ky ishte rasti, por çfarë ndodhi më tej?
Mjeku 2 i Urgjencës: Të lutem se kam një rast të rëndë, e kupton apo jo? Hajde këtu, hajde këtu urgjent.
Mjeku 2 i Urgjencës: Shihni situatën mor burrë, mua s’më vjen asnjë mjek.
Mjeku 2 i Urgjencës: Po lajmëroj reanimatorët, s’po më vjen njeri. Për shpirt të nënës, nuk di ç’të bëj më.
Mjeku 2 i Urgjencës: E kupton, po ikën nëna juaj e s’më vjen njeri.
Mjeku 2 i Urgjencës: Po nuk di çfarë të them mo shpirt. Po vdes po të them e s’po më vjen njeri. Ua, qenka fare… Unë nuk e kuptoj dot.
Djali i pacientes 1: Në çfarë vendi janë, të shkojmë ne t’i marrim?
Mjeku 2 i Urgjencës: Në kat të dytë, sipër janë. Po ta them troç, po vdes pacientja. Ti s’e kupton se pse po bërtisja qëparë?
Mjeku 2 i Urgjencës: Aman ore aman, më besoni. Nuk di kujt t’i rrëfehem. Më besoni po flas me reanimatorin e s’po më vjen njeri. A ka perëndi të më besojë apo s’ka?
Jemi sërish në Urgjencën e QSUT-së dhe, pas telefonatës së dytë të mjekut të Urgjencës, mjekja e Reanimacionit vjen pas 40 minutash.
Mjeku 2 i Urgjencës: Të lutem a ka mundësi, kjo është mjekja reanimatore.
Mjekja reanimatore: Atë po bisedojmë o zotëri tani. E dimë si rast shumë mirë, është nëna jote, është në gjendje të jashtëzakonshme… dhe atë po diskutojmë. Është një moment kur nuk ka çfarë t’i bëjë askush, askush.
Mjekja reanimatore: Nuk ke çfarë t’i bësh, pra në Reanimacion nuk i zgjat dot jetën. Nuk ta zgjat jetën. Pra vetëm e lë, siç po e lë doktori.
Mjekja reanimatore: Ajo ka ehe probleme të tjera, që unë si reanimatore nuk i bëj dot.
Mjekja reanimatore: Kolegia ime e ka parë më përpara, e kemi diskutuar edhe tani. Kemi një orë që e diskutojmë. Të vijë ORL-ja, por edhe ORL-ja jam e sigurt që këtë do të thotë.
Mjekja reanimatore: Të lutem jam mjeku reanimator.
Djali i pacientes 1: Pse nuk erdhe kur ishe mjeku reanimator?
Mjekja reanimatore: Ka ardhur kolegia ime.
Djali i pacientes 1: Të vijë ajo, të flasë ajo.
Mjekja reanimatore: Ajo është tek një tjetër që po vdes. Ne jemi 5 veta, më dëgjo doktoreshën, edhe ajo s’po vinte dot tani dhe më tha shko atje tani, se unë e kam diskutuar rastin me atë, që kur ka ardhur ajo këtu. Dhe jam në dijeni të rastit, e kupton?
Djali i pacientes 1: Pse s’më the mua, zotëri i dashur gjendja është kështu-kështu, do ta mbash këtu apo do ta marrësh në shtëpi? Po më the merre e sille ditën e hënë, se të shtunën e të dielën s’ka mjek.
Mjekja reanimatore: Unë jam mjeku reanimator dhe unë përgjigjem për situatën.
Djali i pacientes 1: Për situatën që është tani.
Mjeku 2 i Urgjencës: Mjekja e rojes tha se, për anën hematologjike të vish ditën e hënë të shikohet tek konsultat.
Mjekja reanimatore: Po, po, unë jam mjekja reanimatore, e si e tillë përgjigjem për të gjitha.
Mjeku 2 i Urgjencës: Nuk është për në shtëpi.
Mjekja reanimatore: Unë tani po mendoj për pacienten, është në gjendje të rëndë, ajo do vdesi.
Pacientja dërgohet nga Urgjenca e QSUT-së në Reanimacion
Mjekja reanimatore: E gjithë situata që ne shohim këtu, shohim që shkon mirë. Do të përpiqemi maksimalisht. Për sa i përket problemit të hematologjisë do ta bëjmë edhe atë konsultë dhe do ta ndjekim që këtu. Tani është problem tjetër, që ka dalë nga analizat e gjakut. Ne i studiuam dhe problemi është shumë i madh, sepse janë ato qeliza që stimulojnë dhe i ka të ulëta. Që e mbrojnë atë, e mbrojnë nga shumë gjëra.
Top Channel
