Ukraina pranon se Rusia ka hyrë në rajonin kyç të Dnipropetrovskut 26/08 22:53
Putini e largoi atë nga udhëheqja e qeverisë në vitin 2020, por ai kërkoi shpengim për të ashtuquajturin “Operacion Special Ushtarak” në Ukrainë. Tani, ai po sulmon “armiqtë” e Rusisë në mediat sociale.
“Duke luajtur me zjarrin, përfundon duke u djegur”, kjo është një nga sloganet më të dashura të Dmitry Medvedev. Kur ishte president i Rusisë, ai ishte shpresa e madhe liberale dhe, pasi ra nga hiri, ai rindërtoi jetën dhe pozicionin e tij, duke u bërë një lloj Frati Parashikues i Apokalipsit.
Ai e shqiptoi, ose më saktë, e shkroi, në postimin e tij të zakonshëm të mëngjesit në Telegram, me të cilin i ka uruar mirëmëngjes Perëndimit të urryer për gati katër vjet, të paktën pesëmbëdhjetë herë, duke evokuar një përgjigje bërthamore ndaj “provokimeve” të udhëheqësve evropianë dhe amerikanë ose fantazmës së një Lufte të Tretë Botërore .
Gjithmonë me një ton “të gjithë do të vdesim”, veçanërisht armiqtë e Rusisë, gjë që, shkurt, do të të bënte të doje të trokisje në dru çdo lindje dielli nëse do ta merrje seriozisht.
Në vend, nuk e bëjnë. Dhe, në fund të fundit, as ne në median perëndimore, të cilët në fillim të Operacionit Special Ushtarak i kalonim ditët duke raportuar shpërthimet e tij të përditshme me tone alarmi.
Përpara se të kuptonim se ishte thjesht zhurmë sfondi që vinte nga një figurë që dikur ishte mbret i Kremlinit, por që tani thjesht po kërkon një autor dhe rehabilitim politik, duke ndjekur përpjekjen e tij për t’u pozicionuar si udhëheqës i krahut më luftë-nxitës për të rifituar reputacionin në sytë e Vladimir Putinit, së pari arkitektit të ngritjes së tij, pastaj rënies së tij.
Shpesh më pyesin pse postimet e mia janë kaq të ashpra. Përgjigja është se i urrej. Janë kopilë dhe njerëz të ngathët. Ata duan që Rusia të vdesë.
Dhe për sa kohë që jam gjallë, do të bëj gjithçka që mundem për t’i zhdukur. Kush tha që Ukraina do të ekzistojë ende në hartën e botës pas dy vitesh? Dërgesat e armëve të huaja në Ukrainë po na sjellin më afër dimrit bërthamor.
Duket e pabesueshme që këto fjalë janë shkruar nga njeriu i cili, më 12 nëntor 2009, në Sallën e Shën Gjergjit në Kremlin, foli për “ripërtëritje dhe vlera demokratike” dhe premtoi një “shoqëri ruse të njerëzve të lirë” me akses të plotë në informacion, duke zëvendësuar “një shoqëri arkaike, ku udhëheqësi mendon dhe vendos për të gjithë”.
Një vit më parë, Medvedev kishte zëvendësuar Putinin, i detyruar të jepte dorëheqjen nga kufizimi i Kushtetutës në dy mandate. Dhe mbërritja e tij në Kremlin kishte ngjallur shpresa të mëdha si brenda ashtu edhe jashtë Rusisë.
“Liria është më e mirë se mungesa e lirisë”, kishte thënë ai , përpara se të fillonte një liberalizim të brendshëm të turpshëm dhe, mbi të gjitha, “Rivendosjen” e famshme me administratën e re të Barack Obamës, që kulmoi me nënshkrimin e Traktatit të Ri START, i cili shkurtoi arsenalet bërthamore të Rusisë dhe Shteteve të Bashkuara.
Shumë e panë atë si një pasardhës të mundshëm “të vërtetë”, pa një të kaluar sovjetike, i cili më në fund do ta çonte Rusinë drejt integrimit të plotë me partnerët e saj perëndimorë. Por shpejt u bë e qartë se ai ishte thjesht një zëvendësues, një parantezë.
Medvedevi as nuk respektohej dhe as nuk kishte frikë nga silovikët, njerëzit në ministritë e fuqishme që kontrollojnë instrumentet më të rëndësishme të pushtetit. Putini u kthye në Kremlin dhe mori drejtimin e degës ekzekutive, duke mbetur numri dy në hierarkinë e brendshme.
Por presidenti aktual , i cili e njeh atë që nga ditët e tij në Shën Petersburg, kur ai ishte profesor i drejtësisë në universitet dhe këshilltar ligjor i kryetarit të bashkisë Anatoly Sobchak, u detyrua ta largonte papritur nga udhëheqja e qeverisë në vitin 2020.
Nuk kishte asnjë shpjegim , përveç një mori thashethemesh, që varionin nga paaftësia e dukshme deri te problemet personale për shkak të alkoolit.
Duke filluar nga 16 janari 2020, Medvedev u bë thjesht një nënkryetar i Këshillit të Sigurisë, një post që nuk është i vogël. Përveç se udhëheqësi i vërtetë i këtij organi ishte Nikolai Patrushev, i fuqishëm në atë kohë, jo pikërisht miku i tij më i mirë.
Në nisjen e Operacionit Special Ushtarak, Medvedev pa një mundësi për shpengim, duke filluar të luante rolin e “të çmendurit” që i pëlqen shefit me shpërthime të dhunshme kundër armiqve të tij dhe të Rusisë.
I padëmshëm dhe joefektiv, brenda dhe jashtë vendit. Derisa dikush, ndoshta edhe më i çmendur se ai, e mori seriozisht për herë të parë. Kush e di sa i lumtur do të jetë Putini tani./ Marrë nga: Corriere Della Sera
Top Channel
