Njësoj si të pish 50 cigare në ditë, qyteti më i ndotur në botë është… 21/11 23:01
Ahmed Alhashimi qëndronte në breg, duke ulëritur mbi dallgët që tërhiqeshin, duke rrahur gjoksin dhe duke u dorëzuar dorëzuar pikëllimit, tërbimit dhe fajit që nuk largohej.
“Nuk mund ta mbroja. Nuk do ta fal kurrë veten. Por deti ishte e vetmja zgjedhje që kisha”, tha ai.
Një javë më parë, para agimit, në të njëjtën shtrirje të bregdetit francez në jug të Calais, 41-vjeçari e kishte gjetur veten të ngujuar fort brenda një gomoneje duke bërtitur për ndihmë, duke sulmuar trupat rreth tij, duke iu lutur njerëzve të lëviznin, për t’i dhënë hapësirë, për ta lënë të zbriste dhe të shpëtonte vajzën e tij shtatëvjeçare, Sarën, nga errësira mbytëse në të cilën ajo ishte.
“Unë thjesht doja që ai të lëvizte që të mund të tërhiqja fëmijën tim lart”, shpjegoi Ahmed, i riu sudanez.
“Ajo kohë ishte si vetë vdekja. Ne pamë njerëz që vdisnin. Unë pashë se si po silleshin ata burra. Nuk u interesonte se kë po shkelnin – një fëmijë, apo kokën e dikujt, i ri apo i moshuar. Njerëzit filluan të mbyten”, tha Ahmed, me hidhërim.
Edhe pse Ahmedi është një irakian, vajza e tij as që e kishte vizituar vendin. Ajo ka lindur në Belgjikë dhe pjesën më të madhe të jetës së saj të shkurtër e kishte kaluar në Suedi.
Pesë persona mbetën të vdekur nga incidenti në gomone.
Unë isha në plazh në atë kohë me një ekip të BBC-së dhe kisha filmuar kaosin teksa kontrabandistët, duke shoqëruar pasagjerët e tyre përgjatë plazhit drejt një varke të vogël, kishin përdorur fishekzjarre dhe shkopinj për të shmangur një grup policësh francezë.
Ndërsa anija ishte larguar më tej në det, ne dëgjuam dikë që bërtiste nga një bord. Por në errësirën para agimit ishte e pamundur të thuhej se çfarë po ndodhte. Ndërsa zbardhi, policia tashmë po largohej nga bregu së bashku me një kontrabandist të dyshuar dhe disa nga migrantët që nuk kishin arritur të hipnin në bord.
Ahmed më vonë konfirmoi se njeriu që bërtiste për ndihmë ishte ai, duke iu lutur dëshpërimisht atyre që e rrethonin që t’i shpëtonin jetën Sarës.
Gruaja e Ahmedit, Nour AlSaeed, dhe dy fëmijët e tjerë, Rahaf 13-vjeçar dhe Hussam tetë vjeç, ishin gjithashtu të bllokuar në varkë, por ende mund të merrnin frymë.
“Unë jam një punëtor ndërtimi. Jam i fortë. Por nuk mund ta nxirrja këmbën. Nuk është çudi që as vajza ime e vogël nuk mundi. Ajo ishte nën këmbët tona”, tha Ahmed.
Kjo kishte qenë përpjekja e katërt e familjes për një kalim që kur ata kishin mbërritur në zonë dy muaj më parë. Dy herë policia i kishte kapur në plazh teksa përpiqeshin të vazhdonin me emigrantët e tjerë që vraponin drejt varkës së një trafikanti. Ahmed tha se këtë herë kontrabandistët – të cilët paguanin 1,500 euro (1,280 £) për të rritur, dhe gjysmën e tyre për çdo fëmijë – i kishin premtuar atij se vetëm 40 njerëz, kryesisht irakianë, do të hipnin në varkën e tyre, por se ata ishin habitur kur një grup i veçantë imigrantësh sudanezë ishin shfaqur në plazh dhe insistuan të grumbulloheshin në bord.
Sara kishte qenë e qetë në fillim, duke mbajtur dorën e babait të saj teksa po dilnin nga stacioni i trenit në Wimereux një mbrëmje më parë. Më pas ata ishin fshehur në dunat në veri të qytetit gjatë natës./ BBC
Top Channel
