Jo për shkak të pamjeve të saj mahnitëse të Kullës Eifel ose Bazilikës Sacre-Coeur të vendosur në majë të Montmartrit, por sepse është i vetmi vend ku nuk duhet të shihni vetë rrokaqiellin. Që kur kulla e qelqit 59-katëshe me ngjyrë çokollate u përurua në vitin 1973, ajo është fyer nga shumë parizianë si një plagë në horizontin e “Qytetit të Dritës”. Është i vetmi rrokaqiell në Paris, me lartësi 210 metra, në një qytet të njohur kryesisht për uniformitetin e tij arkitekturor.
Zemërimi fillestar ndaj ndërtesës, i projektuar nga arkitektët Jean Saubot, Eugène Beaudouin, Urbain Cassan dhe Louis de Hoÿm de Marien, nuk ishte befasues. Historikisht, parisienët kanë pasur një kundërshtim pothuajse refleksiv ndaj ndryshimeve të mëdha në pamjen e qytetit të tyre. Kulla Eifel, e përfunduar në 1889, u tall në fillim, me disa që e quajtën atë një “llambë tragjike rruge” dhe një “skelet gjigant të shëmtuar”. Dhe shumë prej tyre menduan se piramidat e famshme prej xhami të arkitektit I.M. Pei, të instaluara jashtë Muzeut të Luvrit në mesin e viteve 1980, ishin shumë radikale në stil.
Për të kuptuar pse shumë parizianë e shohin Kullën Montparnasse si të pavend, duhet marrë parasysh pse qyteti duket ashtu siç duket sot. Plani i qytetit të Parisit dhe stili i tij arkitektonik datojnë kryesisht në mesin e shekullit të 19-të. Në atë kohë, qyteti shihej si i mbipopulluar, i lagësht dhe i mbushur me sëmundje. Duke kërkuar ta kthente atë në një simbol të madhështisë franceze, Napoleoni III përdori Baron Georges-Eugene Haussmann, atëherë prefekti i Seines, për ta transformuar kryeqytetin në një qytet të gjallë dhe modern evropian.
Rreth një shekull më vonë, Parisi u përball me një krizë tjetër identiteti. Megjithëse vetë kryeqyteti mbeti i paprekur, Lufta e Dytë Botërore kishte lënë pjesën më të madhe të Francës në gërmadha. Rizhvillimi nënkuptonte një mundësi për të modernizuar përsëri vendin, këtë herë duke shtuar autostrada mbarëkombëtare dhe rrokaqiej të rinj, siç po bëhej në Shtetet e Bashkuara dhe Mbretërinë e Bashkuar.
Në rrënojat e fatkeqësisë së luftës, ata donin të ndërtonin diçka krejtësisht të re për një brez të ri.
