Kyiv, jo Kiev: Pse drejtshkrimi ka rëndësi në kërkimin e Ukrainës për një identitet të pavarur

Kjo rritje në vëmendjen e medias ka ndihmuar në ringjalljen e interesit të jashtëm për të gjitha gjërat ukrainase, me rezultate të përziera. Shumë gazetarë kanë luftuar qartazi për të kuptuar ‘kënetën politike’ bizantine të Ukrainës, ndërsa të tjerë e kanë gjetur Formulën e Steinmeier jashtëzakonisht jogjermane në pasaktësinë e saj, çuditëse.

Megjithatë, në të njëjtën kohë, redaktorët nga disa prej mediave më të mëdha në botë duket se kanë vendosur se ky ishte momenti i duhur për të përditësuar udhëzuesit e tyre. Një numër mediash globale kanë adoptuar së fundmi “Kyiv” të prejardhur në gjuhën ukrainase si drejtshkrimin e tyre zyrtar për kryeqytetin e vendit, duke zëvendësuar “Kiev” me rrënjë ruse. Ky trend filloi me Associated Press në fund të gushtit. Që atëherë, Wall Street Journal, Washington Post, Telegraph dhe BBC kanë ndjekur shembullin.

Ky nxitim për të ukrainizuar drejtshkrimet nuk është vetëm një përgjigje ndaj rëndësisë së papritur të Kyiv-it. Ai përfaqëson kapitullin më të fundit në një fushatë të gjatë për të siguruar njohjen e versioneve në gjuhën ukrainase të emrave të vendeve ukrainase dhe është pjesë e një përpjekjeje shumë më të gjerë post-sovjetike për të pohuar një identitet të pavarur ukrainas. Këto përpjekje nuk kanë patur gjithmonë sukses. Për shembull, autoritetet ukrainase miratuan fillimisht “Kyiv” si drejtshkrimin zyrtar në gjuhën angleze në mesin e viteve 1990, por përtej botës së protokollit diplomatik, shumica e anëtarëve të komunitetit ndërkombëtar nuk i kushtuan vëmendje dhe vazhduan me atë më të njohur “Kiev” .

Kjo përgjigje dërrmuese ishte simptomë e injorancës dhe indiferencës që formonte qëndrimet e jashtme ndaj shtetësisë së Ukrainës gjatë dekadave të para të pavarësisë së vendit. Në të vërtetë, përpara shpërthimit të Luftës Ruso-Ukrainase, shumë njerëz pyesnin veten se për çfarë ishte gjithë kjo bujë dhe zakonisht i hodhën poshtë thirrjet për të miratuar drejtshkrimet ukrainase si përçartje të një skaji nacionalist. Të tjerët e panë atë si supozim të pastër nga ana e Ukrainës. Disi në mënyrë të padrejtë, ata pyetën pse nuk kishte asnjë zhurmë të ngjashme për të riemërtuar “Moskë” si “Moskva” ose “Rome” si “Roma”, duke injoruar imponimin e dukshëm perandorak të dukshëm në rastin e Ukrainës, por që mungonte dukshëm nga emrat e tjerë të vendeve evropiane të anglishtes.

Një krahasim shumë më kuptimplotë do të ishte ndryshimi i emrit post-kolonial në Azi, si kalimi nga Ceylon në Sri Lanka ose ndryshimi nga Bombay në Mumbai. Megjithatë, pak dukej se i konsideronin ndjeshmëritë post-perandorake të Ukrainës si të denja për të njëjtin konsideratë.

E gjithë kjo ndryshoi kur presidenti rus Vladimir Putin pushtoi Ukrainën. Nuk është rastësi që qëndrimet ndërkombëtare ndaj debatit “Kyiv kundër Kiev” kanë pësuar një transformim rrënjësor që nga viti 2014. Ashtu si shumë aspekte të tjera të politikës së identitetit ukrainas, sulmi rus e ka elektrizuar çështjen, duke i dhënë asaj një kuptim krejtësisht të ri në audiencën vendase dhe duke inkurajuar botën e jashtme që të mendojë përsëri.

Me tanket ruse të parkuara në Donbas dhe propagandistët e Moskës që denonconin Ukrainën si një aksident historik, përdorimi i vazhdueshëm i transliterimeve në gjuhën ruse për qytetet e Ukrainës u bë jo vetëm absurd, por edhe grotesk.

Si rezultat, vërshimi i institucioneve dhe mediave që përqafonin drejtshkrimin “Kyiv” para vitit 2014 u përmbys. Përveç shtypit ndërkombëtar, lista e fjalëve të konvertuara pas vitit 2014 përfshin dhjetëra linja ajrore dhe aeroporte, fjalorë dhe tekste të shumta akademike dhe Bordin e Emrave Gjeografikë të Shteteve të Bashkuara me ndikim jashtëzakonisht të madh. Fushata e Ukrainës #KyivNotKiev do të vazhdojë domosdoshmërisht, por më në fund mund të kemi arritur pikën e kthesës. “Kyiv” tani është bërë drejtshkrimi standard në pjesën më të madhe të botës në gjuhën angleze.

Jo të gjithë po brohorasin për këtë triumf të transliterimit ukrainas. Kritikët i kanë hedhur poshtë lojërat e emrit të Ukrainës pas pavarësisë si një shfaqje populiste që shpërqendron nga detyrat më urgjente të luftës kundër korrupsionit dhe ndërtimit të një ekonomie funksionale. Ndryshimi i emrave të rrugëve, qyteteve dhe qyteteve të vendit nuk do të vendosë ushqim në tryezë, argumentojnë ata. Kjo qasje e mirë është e kuptueshme në atë që mbetet një nga shoqëritë më të varfra të Evropës, por gjithashtu humbet pikën më të madhe.

Për të vlerësuar domethënien e debatit “Kyiv kundër Kievit”, duhet së pari të tërhiqemi dhe ta shikojmë atë në termat e krizës së rrënjosur thellë të identitetit kombëtar të shkaktuar nga shekujt e rusifikimit carist dhe sovjetik. Për qindra vjet, liderët e njëpasnjëshëm rusë u përpoqën të thithnin Ukrainën në qendrat kombëtare të vendit të tyre, duke shfrytëzuar afërsinë kulturore midis dy kombeve për të mposhtur dhe përfshirë tokat historike ukrainase në jug. Ndryshimi i konsideratave politike dhe ideologjike pati pak ndikim në këtë objektiv gjithëpërfshirës perandorak, me carët dhe komisarët në lidhje me uljen e identitetit ukrainas si një prioritet të sigurisë kombëtare.

Mjetet dhe taktikat e përdorura për arritjen e këtij qëllimi pasqyruan shkallën e madhe të ndërmarrjes. Brezat  ukrainas e gjetën veten të nënshtruar ndaj gjithçkaje, nga uria e detyruar dhe deportimet masive te aparteidi arsimor dhe ndalimet e gjuhës, me valë pas vale transferimesh të popullsisë që shërbenin për të transformuar fatin demografik të vendit. Ndërkohë, historitë u rishkruan dhe kronikat e papërshtatshme u shkatërruan. Asnjë dokument i vetëm nuk e përshkruan mohimin rus të identitetit ukrainas në mënyrë kaq të përmbledhur sa “Rrethorja e Valuevit” e vitit 1863. Një dekret carist që ndalon botimet në gjuhën ukrainase, thotë në fakt, “Një gjuhë e veçantë ukrainase nuk ka ekzistuar kurrë, nuk ekziston dhe nuk mund të ekzistojë”.

Ky rusifikim i pamëshirshëm arriti t’i grabisë Ukrainës një identitet të pavarur, si brenda dhe jashtë vendit. Përgjegjëse për nuancat komplekse rajonale të popullsisë së sotme ukrainase, ajo qëndron pas paqartësisë së qëndrueshme ndërkombëtare të vendit. As nuk është dorëzuar në koshin e plehrave të historisë. Edhe tani, Putini vazhdon t’i shpallë rusët dhe ukrainasit si “një popull” (d.m.th. rusët), ndërsa përfaqësuesit e tij në Ukrainën lindore të pushtuar i denoncojnë ukrainasit si tradhtarë dhe bëjnë thirrje që i gjithë vendi të bëhet një protektorat rus.

Në këtë sfond, dëshira e Ukrainës që bota e jashtme të përdorë transliterimet në gjuhën ukrainase duket asgjë tjetër veçse e parëndësishme.

Përkundrazi, është një lutje për mbështetje simbolike në atë që është një nga betejat e fundit të mëdha të historisë botërore për pavarësi. Udhëtimi i Ukrainës për ndërtimin e kombit është larg përfundimit, por vendosja e emrave ukrainas për vendet ukrainase është një hap thelbësor i hershëm në rrugën e gjatë drejt rimëkëmbjes. Adoptimi i vazhdueshëm nga media ndërkombëtare i drejtshkrimit të preferuar “Kyiv” mund të duket i parëndësishëm, por ai përfaqëson një kontribut domethënës në këtë proces.

Analizë e Peter Dickinson, një anëtar jo i përhershëm në Këshillin Atlantik

Top Channel