Çnjerëzimi

Një ndjenjë e padrejtësisë dhe e revoltës më ka kapur sepse, pavarësisht të gjithave, fate të tëra janë thyer dhe ëndrra të familjeve të shumta janë shkatërruar nga këmbëza e disa fanatikëve.

Këto akte na prekin drejtpërdrejt, sepse ne, ose të afërmit tanë, mund të kishin qenë në mesin e viktimave, duke pasur parasysh që jemi të shumtë ata që e vizitojmë këtë qytet.

Nuk ndalem së menduari për këtë fenomen të veprave makabre ekstreme dhe për vrasjet që këta shpirtra të zymtë i kryejnë që prej shumë muajsh dhe vitesh në botën arabo-myslimane mbi të pafajshëm, mbi femra, mbi fëmijë dhe minoritete të ndryshme, veçanërisht religjioze, sipas gjinisë apo seksit. Karshi dimensionit të këtij tmerri, ndjenja e pandëshkimit na kaplon.

Pyetja që gjithmonë ia kam bërë vetit, të ketë ajo lidhje me këto ngjarje të errëta apo me historinë tonë ose në lidhje me dhunën e pranishme që del nga përditshmëria jonë, është ta dijë se si është e mundur që disa qenie njerëzore mund të jenë aq indiferente ndaj jetës së dikujt, pavarësisht nga kauza ideologjike, politike ose e ashtuquajtur religjioze që ata mbrojnë?

Edhe pse kemi të bëjmë me ekzekutues të pamëshirshëm, a ndiejnë ata së paku një grimë njerëzimi karshi viktimave të tyre? Si mund të ndodhë që një person të jetë i ndjeshëm, i dashur për rrethin e tij dhe, në të njëjtën kohë të bjerë në çnjerëzi dhe mizori?

Përgjigjet ndaj këtyre pyetjeve nuk janë të lehta, por dhuna për të cilën jemi dëshmitarë tregon se kufiri mes dy botëve është i hollë dhe se metodat e dhunës ekstreme ndaj njerëzve kalojnë përmes çnjerëzimit të Tjetrit.

Arkitektët e thurjes të kandidatëve për xhihad me sa duket kanë kuptuar natyrën e ndjeshme të psikikës njerëzore. Ata e manipulojnë atë me një mekanizëm të shpëlarjes së trurit, e ndërtuar në mënyrë të ftohtë për të arritur qëllime politike të tmerrshme. Ata i shkëpusin të rinjtë nga rrënjët e tyre dhe i burgosin në një kuadër ideologjik, i mbështjellë me një ndjenjë të hakmarrjes dhe kërcënimit për t’i transformuar ata në ekzekutues përbindësh.

Rikthimi në vlerat bazike, veçanërisht në ato të respektit të jetës së njeriut, kërkon punë të madhe. Rikthimi i jetës njerëzore në qendër, nëpërmes një investimi në të gjitha drejtimet për ta rilidhur këtë lidhje të shkëputur nga ky proces i çnjerëzimit, duhet të mbetet prioritet.

Kjo punë duhet të fillojë me nxjerrjen nga ky izolim i të rinjve të rekrutuar ose që janë në atë proces për t’i plotësuar radhët e lëvizjeve politike-religjioze ultraekstremiste.

Si shoqëri demokratike, ne e kemi atë kapacitet, paralelisht me të tjera mundësi që tashmë imponohen, për t’i fshirë rrënjët e kësaj të keqeje dhe të kësaj spiraleje çnjerëzimi.

Gazeta “Shqip”

Top Channel