Ndertesa e shkolles se fshatit Mushtjerraj ne Malesine e Madhe i ngjan me shume nje hauri lopesh. Ne kete shkolle cdo dite duhet te ndjekin oret mesimore disa dhjetra nxenes, por ne fakt femijet qe ulen ne bankat e kesaj shkolle numerohen me gishtat e nje dore.
Ne perballjen me kushtet e veshtira ku duhet te mesojne dhe varferine, pjesa tjeter e femijeve, jo per faj te tyre rrezikojne te mbeten ose jane tashme analfabete.
Pas shkaterrimit te shkolles se vjeter per femijet e zones nisi kalvari i mundimshem qe krijoi carjen e thelle me arsimin.
Pjesa me e madhe e femijeve zgjodhen ta braktisin ate dhe te dalin me bageti malit, kjo edhe per shkak te varferise se familjeve te tyre.
Ne fshatin qe ka me shume se 35 femije, vetem 4 prej tyre shkojne ne shkolle, nese godina mund te quhet vertete e tille.
Mesimi nis diku rreth ores 9 e 30 dhe perfundon ne me pak se dy ore. Vete mesuesja duhet te beje me shume se 9 kilometra ne kembe per te ardhur ne Mushtjerraj.
Ne klase se bashku mesojne 1 nxenese qe duhet te ishte ne klase te katert, 2 ne klase te dyte dhe 1 ne te paren. Ne mungese te shkolles ka qene nje banor qe iu ka hapur dyert ketyre femijeve ne banesen e tij private pa kurrefare perfitimi.
“Qera nuk na kane dhene, e kam bere per deshire”, tregon ai. Por pronari thote se ky do te jete viti i fundit qe do t’i lejoje femijet te bejne mesim ketu. “Kam hallet e mija, nuk kam me mundesi”, thote ai.
Ne kete realitet, kur shkolla me e afert eshte rreth 1 ore e 30 minuta larg ne kembe edhe kater femijet e mbetur do te duhet t’i bashkohen shokeve te tyre duke braktisur bankat e shkolles qe ne moshe te njome.
“Ca do bejme, do t’i leme pa shkolle se dy sahat rruge nuk lihet femija vetem”, tregon babai i nje femije.
Djali i tij Vladimiri, qe eshte nje nder kater nxenesit qe ndjekin oret mesimore ne godinen e rrenuar duhet te ishte ne klase te dyte.
Ai eshte nje djalosh i shkathet, ne syte e te cilit lexohet qarte zgjuarsia, por veshtiresite dhe varferia kane bere qe edhe pse ndjek disa ore mesimore te mos i shpetoje dot kthetrave te analfabetizmit. Edhe emrin e tij te shkruar ai e lexon “Ffidiefd”.
Ne kushtet e veshtira ku jeton familja e tij, Vladimirit i duhet te shpenzoje pjesen me te madhe te dites duke kullotur lopen, pasurine e vetme te familjes Bushati.
“Do detyrohen ta lene se aty marrin semundje, se aty nuk behen studime pa pastruar, pa asgje pa kurrfare objekti. Femija do rrije ne shtepi pa u shkolluar”, thote nje prej banoreve.
Ata pranojne se ne Mushtjerraj tashme analfabetizmi eshte ulur kembekryq. “Femijet, te pakten 25 % deri ne 30 % jane pa shkolle komplet. Konkretisht une e kam vajzen ne klase te tete dhe nuk e frekuenton shkollen se nuk ka transport”, thote kryeplaku i fshatit.
Pak vete e njohin kete fshat te fshehur diku mes maleve te Malesise se Madhe, ku 4 femije duhet te ulen cdo dite ne bankat e shkolles me kafshet, te sakrifikojne e prape te mos dine te shkruajne as emrin, ndersa shoket e tyre enden bjeshkeve me bageti duke hedhur tutje librat per shkak te varferise.
Ky eshte Mushtjerraj fshati ku alfabeti eshte harruar ne pritje qe shteti te ktheje koken e femijet te ndjekin serish udhen e shkronjave.
Top Channel
