Ndihmësi: Ju rrëfej ditët e fundit të Gaddafit

Këto janë fjalët e ndihmësit të afërt të diktatorit 69-vjeçar, i cili u ekzektua muajin e shkuar, në atë që ishte kapitulli i fundit i një lufte civile disa-mujore që i kushtoi jetën mbi 30 mijë libianëve dhe rënoi ekonominë e vendit.

”Në ditët e fundit, ai ishte shumë i shqetësuar dhe nisi të fliste përçart, kjo sepse ishte shumë i frikësuar”, thotë Mansour Daou, i cili e konsideron veten si “Kutia e Zezë” e ish-diktatorit, në një intervistë të dhënë për “CNN”.

”E vetmja dëshirë që kishte ishte të shkonte në Jaref, në fshatin e tij të lindjes, por i bëmë të qartë që ky ishte një udhëtim vetvrasës pasi nuk do të mund t’i përshkruante kurrë 20 kilometrat deri atje. Na u desh ta ndalonim disa herë. Mbase dëshironte të vdiste atje”.

Njeriu që u përpoq pa sukses të çante rrethimin së bashku me Gaddafin, pas rënies së Sirtes, bastionit të fundit që kontrollohej nga besnikët, shtoi: “Koloneli kishte disa mundësi për të shkuar jashtë. Në fillim të luftës vendet perëndimore i ofruan azil në këmbim të largimit nga skena politike, por edhe në javët e fundit, kishte oferta nga miqtë e tij jashtë. Megjithatë, ishte ai që vendosi të qëndronte në Siri, për të luftuar deri në fund për mbrojtjen e revolucionit që kishte ushtruar për 42 vjet. Megjithatë, ndërsa lufta i afrohej fundit, ai rëndohej gjithmonë e më shumë”.

Duke përshkruar kushtet në të cilat jetonin, Daou thekson: “Gaddafi e kalonte shumicë e kohës duke lexuar libra, por jetesa në Sirte për ne ishte bërë shumë e vështirë. Në fillim ishim 350 persona, por vinim gjithmonë e duke u reduktuar, aq sa ngelëm më pak se 200 gjallë. Njerëzit vriteshin ose gjymtoheshin përditë. Në ditët e fundit, Gaddafi kishte momente të qeta, gërshetuar me situata në të cilat fliste me të vërtetë përçart”.

Daou, një njeri që vazhdon t’i mbetet besnik regjimit të vjetër, e cilësoi vdekjen e Gaddafit si të padenjë dhe theksoi që nuk do të jenë kancelaritë perëndimore ato që do të shkruajnë vlerësimin për kolonelin, por librat e historisë në të ardhmen. “Secili mund të ketë mendimin e tij, por në fund do të vendosin historianët. Thënë këtë, shpresoj që historia të shkruhet me të vërtetë në mënyrë të paanshme, pasi është e vërtetë që zakonisht janë më të fortët ata që e shkruajnë. Për mua, Gaddafi mbetet një njeri i madh në mënyrën e tij. Në mars, kur shpërtheu revolucioni, unë dhe njerëz të tjerë të afërt u përpoqëm ta bindnim që të ikte dhe të jetonte jashtë. Djemtë e tij, sidomos Saifi, ishin kundërshtarët më të mëdhenj të kësaj ideje. Megjithatë, është e qartë që për një njeri që ka drejtuar për 42 vjet, nuk është e lehtë të largohesh në një ditë, pasi është njësoj si të pranosh që gjithçka që ke bërë ka qenë një dështim”.

Top Channel