Milan dhe Berlusconi, “mallkimi” i trajnerëve të huaj

Silvio Berlusconi është një politikan me shumë influencë në Apenine por suksesin më të madh e ka pasur në sport me klubin më të titulluar. Por i pari që kishte përplasje me kavalierin ishte Nils Liedholm, një prej futbollistëve më të mëdhenj suedez që shkroi historinë e Milanit së bashku me Grenolin.

Pas një disfate në shtëpi ndaj Sampdorias në vitin 1987, Baroni u shkarkua nga pankina pas një mbledhjeje në Arkore, zonë që atëherë ishte teatër i zgjidhjeve të rëndësishme. Në vend të tij vihet përkohësisht një i ri me emrin Fabio Capelo, që do t’i lëshonte vendin Arrigo Sacchit në fund të sezonit.

Duhej pritur vera e vitit 1996 për të parë një tjetër të huaj në pankinën e “kuqezinjve”, pasi drejtuesit i besuan pankinën Oscar Washington Tabarez. Uruguajani kishte fituar Kupën Libertadores dhe me kombëtaren e vendlindjes arriti në finalen e Kupës së Amerikës.

Por, në batutët e parë Berlusconi e cilësoi një këngëtar të Sanremos ndërsa shkarkimi nuk vonoi. Tabarez në gusht humbi Superkupën e Italisë dhe u largua.

Në vitin 2001, Berlusconi zgjidhi Fatih Terim në pankinën kuqezi, një turk vullkanik dhe impulsiv me idenë e një futbolli spektakolar. Por ajoq ë mungoi ishte vijueshmëria e rezultateve dhe pasi nuk respektoi diktatin presidencial, “perandori” turk u shkarkua në 5 muaj.
 
Leonardo ishte trajneri i katërt i huaj në epokën Berlusconi, por pas vetëm një sezoni, braziliani u largua duke përplasur derën, madje duke u hakmarrë e duke firmosur me Interin.

Më pas erdhi radha Clarence Seedorf, një futbollist me ngjyrë që ishte idhull mes tifozëve por nuk pati të njëjtat rezultate në stol. Ai u shkarkua nga Milan për t’i lënë vendin Filippo Inzaghit pas vetëm 6 muajsh.

I fundit në radhë, Sinisha Mihajlovic nuk ia doli që të paktën përkohësisht të thyente tabunë e trajnerëve të huaj, në listën e pagave të Berlusconit.

Top Channel